The Magpie Salute – High Water I

Vorig jaar verscheen het debuut van The Magpie Salute, een band rond vier voormalige Black Crowes-leden, gitaristen Rich Robinson en Marc Ford, bassist Sven Pipien en toetsenist Eddy Harsch. In andere bands van Robinson en Ford werden de overige muzikanten gevonden in toetsenist Matt Slocum, drummer Joe Magistro en zanger John Hogg. Het was aanvankelijk een los-vast collectief, met nog wat meer muzikanten, waaronder drie zangeressen, dat vooral covers en songs uit hun eigen backcatalogue ten gehore bracht.
Het debuut The Magpie Salute bevatte maar één nieuwe song, “Omission”, terwijl de andere negen tracks bestonden uit songs uit eerdere bands van de heren aangevuld met covers, allemaal “live in de studio” opgenomen, met een beperkt publiek en zonder overdubs. De band presenteerde zich (ondanks een cover van Pink Floyd’s “Fearless”) als een amalgaam van zeer Amerikaanse stijlen, ergens tussen The Black Crowes, Phish en Little Feat. Er waren op dat album maar liefst acht verschillende zangers en zangeressen te horen. Gaandeweg werd het collectief meer een vaste band. Toetsenist Eddie Hirsch was eind 2016 onverwacht overleden en was al alleen op die ene studiotrack te horen, maar na nog wat mutaties bleef er een zesmansband over. Een zesmansband, al zijn er maar vijf op de foto’s te vinden.
High Water I is het eerste echte studioalbum van de band. De ingekrompen band en het ontbreken van covers maken dat deze plaat een andere stijl heeft. Het is vooral bluesrock en southern rock, waarbij de link met Black Crowes duidelijk is. Bij “Send Me An Omen” en “Take It All” is die connectie nog wel het meest prominent. Dat is natuurlijk logisch, Robinson, Ford en Pipien waren medeverantwoordelijk voor het succes van die band. Sowieso kennen ze kennen elkaar alle zes al uit verschillende bands en dat hoor je.
Met Rich Robinson en Marc Ford zijn er natuurlijk nóg twee zangers in de band te vinden, maar zij beperken zich grotendeels tot achtergrondzang. John Hogg is deze keer echt de leadzanger. Naast bluesrock en southern rock komen er regelmatig Led Zeppelinachtige riffs voorbij (High Water, For The Wind), Sister Moon is een verrassend poppy track met piana en pedal steel en countryinvloeden zijn er ook volop, zoals in de countryblues Hand In Hand en de tearjerker You Found Me. Een paar tracks, zoals Color Blind en Walk On Water, hebben niet zo heel veel om het lijf, maar door de lekkere uitvoeringen en productie stoort dat niet.
Vooral als album is High Water I heel geslaagd. Ze hebben niet geprobeerd krampachtig iets anders te maken dan in hun eerdere bands – waarom zouden ze ook? Ze voelen zich thuis in de americana en hebben zich vermaakt met elke richting die dat hen opdreef. De versies zoals die hier op het album staan moeten moeiteloos live uitgevoerd kunnen worden. Het zorgt voor een prettig basic geluid dat goed past bij de composities.
Volgend jaar komt High Water II uit. Voorlopig hebben we met High Water I een album om ons alvast een hele tijd mee te vermaken. The Magpie Salute is van een project een band geworden, en dan nog een waarvan we zomaar nog eens vele jaren plezier zouden kunnen hebben.

The Magpie Salute website