Curse Of Lono – As I Fell

Vorig jaar was er ineens het zeer geslaagde full-length debuut Severed van Curse Of Lono, met een opmerkelijke mix van grotestadsblues en americana. Op de opvolger As I Fell gaat de band op dezelfde voet verder.
Er zijn geen personele wijzigingen, zelfs producer Oli Bayston is weer van de partij. Logisch, want op Severed klonk het al heel uitgekristalliseerd. Toch is er meer veranderd dan je zou denken. Severed was een album waar songwriter, zanger en gitarist Felix Bechtolsheimer al jaren mee bezig was nog voor de band Curse Of Lono bestond en As I Fell is een echt bandalbum.
Bechtolsheimer is nog steeds geen lachebekje, maar weet die somberheid magistraal te verwoorden in teksten die nog persoonlijker worden doordat hij vaak iemand direct aanspreekt. Bechtolsheimer zwoegt om het leven door te komen, maar hij blijft wel zwoegen. Dat laatste, en de prachtige opbouw van elke song, maakt dat het nergens té zwaar wordt. Vorige keer verwees ik al naar de zang van Barry Adamson (ex-Nick Cave And The Bad Seeds). Deze ronde kwam de naam Chris Rea ook bovendrijven. Het donkere stemgeluid, zang die soms eerder spraak is en de wat lijzige frasering doen vaak aan Rea denken.
Muzikaal zijn er veel minder overeenkomsten met Rea. Die is toch meer een traditionele liedjesschrijver, waar Bechtolsheimer en zijn band vooral in laagjes werken en daarmee een filmische sfeer neerzetten. Songs worden rustig opgebouwd, met zanglijnen die rond de melodielijn meanderen en het veelal gedubbelde of van achtergrondzang voorziene stemgeluid van Felix Bechtolsheimer. Opvallend is ook de rol van producer Oli Bayston. Zelf is hij onder de naam Boxed In actief met redelijk veel elektronica in zijn muziek, hier laat hij – net als de vorige keer – juist heel natuurlijke klanken in hun volle glorie horen, met zo nu en dan weer een opmerkelijk zwaar geluid, zoals in Blackout Fever.
De combinatie van alt-rock en americana, de muzikale vormgeving en de stem van Bechtolsheimer leveren pop- en rocksongs op waarbij heel veel van de spanning onderhuids blijft voortwoekeren. Slechts een enkele keer, zoals in de gitaarsolo in Valentine, komt die spanning even naar buiten.
As I Fell had daarmee heel makkelijk een bozige, deprimerende plaat kunnen worden. Maar net als op Severed is het iedere keer weer perfect gedoseerd. Dit is een plaat om je ogen bij dicht te doen, om alle details goed tot je te nemen. Zo hoor je ook het best hoe het steeds weer miniatuurtjes zijn, geschilderd met geluid.
Als je ze weer open hebt kun je nog een korte documentaire bekijken van het opnameproces van dit album: Somewhere In Their Heads. Die is te zien op de site van Curse Of Lono.

Curse Of Lono website