Status Quo – Down Down & Dirty At Wacken

Rockers willen nog wel eens laatdunkend doen over Status Quo. Maar op wat voor soort rockfestival het ook is, zodra Status Quo begint staat het hele veld mee te springen. Dus stond Status Quo op Wacken 2017 tussen Amon Amarth, Megadeth en Napalm Death.
Dat concert is nu uitgekomen (ook op dvd) als Down Down & Dirty At Wacken, tegelijkertijd met een tweede livealbum Down Down & Dignified At The Royal Albert Hall. Liefst zeven van de veertien tracks op de setlist zie je ook terugkomen op de zusterrelease Down Down & Dignified. Dat stoort niet, want de versies zijn hier echt beduidend anders. De productie trouwens ook. Mike Paxman heeft het laag behoorlijk voorin de mix gezet en desondanks zijn het traditioneel dunne sologeluid van Francis Rossi en de toetsen prima te horen.
Natuurlijk mis je Rick Parfitt. Niet eens zozeer zijn gitaarspel, want Richie Malone houdt zich netjes aan de stijl, maar vooral in de zang. Parfitt schreef en zong heel wat tracks en die kun je niet zomaar allemaal uit je setlist gooien. Die zang is overgenomen door bassist Rhino Edwards en Andy Bown. De eerste kan dat prima aan, Andy Bown een stuk minder. Op diens studio-albums is dat nog best te maskeren, maar live loopt hij al snel tegen de grenzen zijn bereik aan. Songs als Whatever You Want laten dat heel duidelijk horen.
Leuk detail: Rossi en Parfitt speelden jarenlang op Fender Telecasters, dat was hét beeld van de band. Inmiddels is Rossi’s beroemde groene Telecaster versleten – het hout werd na vijftig jaar spelen zacht… – en speelt hij op een groene Status Telecaster-kopie, Malone speelt vooral op Telecasterkopieën van de gitaarbouwer Mike Smith. Degene die het vaakst een originele Telecaster vast heeft is Andy Bown, de toetsenist van dienst!
Ja, Rick Parfitt ontbreekt en in de zang is dat niet altijd goed op te vangen. Maar toch is dit een écht Status Quo-livealbum. Francis Rossi zei al eerder weer nieuwe energie gekregen te hebben van de jonkies Leon Cave en Richie Malone en inderdaad, dat hoor en zie je. Waar lange tijd optredens vooral bij Rossi wel eens op de automatische piloot gingen, wordt er nu zelfs aan de uitvoeringen geknutseld, zoals bij het intro van Down Down en in Bye Bye Johnny.
Het songmateriaal is overbekend. Alleen Beginning Of The End komt van een van de tien(!) laatste studioalbums met nieuw materiaal. Is dat erg? Welnee. Wanneer je vijftig jaar meedraait is het logisch dat er een hoop publieksfavorieten zijn. Zeker op zo’n festival kies je voor veel bekende krakers en die komen nu eenmaal uit de jaren zeventig en tachtig. Van Paper Plane en Roll Over Lay Down tot Rockin’ All Over The World en Whatever You Want, het zijn ijzersterke songs die iedereen kent en die nog steeds werken.
Het resultaat is een van de leukste livealbums in lange tijd van een post-Frantic Four-bezetting, als je het mij vraagt. Een dikke aanrader!

Status Quo website