Northern Crown – Northern Crown

Het Amerikaanse Northern Crown slingert met dit tweede, self-titled, album negen Doomtracks richting de fans. Liefhebbers van langzame, tot midtempo sterke Doom opgelet; dit is een fijn album!
Ten opzichte van het debuutalbum is er wel het één en ander veranderd. De grootste aanpassing is dat zanger/gitarist Frank Serafine op dit album ook verantwoordelijk is voor de drumpartijen. Hij doet dit overigens niet onverdienstelijk, het is soms oneerlijk te zien hoe het muzikale talent is verdeeld in de wereld…
Wat gebleven is, is het scheurende, ronkende, piepende, krakende toetsenwerk van Zachary Randall die zijn orgel op het album er flink van langs geeft. Daarnaast neemt Zachary ook een deel van het gitaarwerk en zang op zich.
Opener I Am Your Slave zet direct de toon met zijn mooie opbouw, melodieën en krachtige zang. In het nummer waart de geest van Ronnie James Dio nadrukkelijk rond doordat de klankkleur, intonatie en frasering van de zang wel heel erg op die van de kleine man met de grote stem lijkt.
Het navolgende Merciless, They Let You Suffer biedt met een ware Hexenhaus-solo een mooie verrassing. Chasing The Sun is het meest pakkende nummer van het album wat zelfs iets van Perfect Strangers (Deep Purple) weg heeft.
The Desert And The Wind neemt de luisteraar in een track van meer dan 10 minuten mee door het muzikale landschap dat Northern Crown schetst. Een track waar echt alles klopt en die eigenlijk met een hoofdtelefoon op in het donker beluisterd moet worden. De afwisseling tussen cleane en niet-cleane zang geeft het ook net dat scherpe randje mee. Righteous & Pure en By Demons Bidden kabbelen na dit geweld een beetje voort waardoor de aandacht wat verslapt.
Na deze tracks wordt de luisteraar toch weer even stevig bij de les gehaald door een cover. Niet zo maar een cover; de band heeft zich aan Your River van My Dying Bride gewaagd! Een dappere zet aangezien het om een absolute klassieker uit het genre gaat. Northern Crown pakt het echter goed aan door dichtbij het origineel te blijven en er op een smaakvolle manier een extra dosis power aan toe te voegen. Het resultaat klinkt als een klok en levert mij kippenvel op. Ik acht het zelfs niet onmogelijk dat ik deze versie op termijn boven het origineel verkies en dat is absoluut de verdienste van de band.
Doordat het album in het midden iets wegzakt is het niet perfect, maar met de bovengenoemde sterke tracks haalt de Doomfan hiermee wel een erg goed album in huis wat voor veel luisterplezier gaat zorgen.