Riverside – Wasteland

Voorafgaand aan de uitgebreide Europese tour brengt Riverside het zevende album uit. Een bijzonder album na het heengaan van gitarist Piotr in 2016. Met Eye Of The Soundscape eerde Riverside de gitarist en met zijn beide soloalbums refereerde Mariusz Duda onder de naam Lunatic Soul naar het verwerken van het verlies.
Wasteland heeft in zekere zin eenzelfde centrale thema, maar gaat verder dan de andere albums en is meer omvattend. Het gaat mede over de wereld na de apocalypse, onder meer gebaseerd op de film The Day After. Maar tevens naar het boek The Road van Cormac McCarthy. Muzikaal heeft Riverside zichzelf een soort opnieuw uitgevonden en is buiten de eigen comfort zone getreden door nieuwe instrumenten in te zetten en Mariusz is qua zang lager gaan zingen dan ooit tevoren in Guardian Angel en Wasteland.
Drummer Piotr Kozieradzki ervaart Wasteland als een album waarbij Riverside terug gegaan is naar de ‘vibe’ van de beginjaren in bijzonder Second Life Syndrome en heeft tijdens het opnameproces het prettige gevoel gekregen alsof er weer gewerkt werd aan een nieuw debuutalbum. Iets dat in zekere zin ook waar is, nu Riverside heeft besloten om als trio verder te gaan en voor de opnamen gebruik te maken van de gitaristen Mateusz Owczarek en Maciej Meller en Michal Jelonek op viool.
Maar wat kan er nu gezegd worden over het nieuwe album. Tijdens het luisteren werd ik steeds herinnerd aan de woorden van collega Wendy Steenmans in de review van Dark Sarah. “Na een aantal luistersessies heeft dit album het mij niet makkelijker gemaakt er iets over te schrijven. In de positieve zin. Met een review waar alleen maar in staat “wat is dit vet!” worden jullie ook niet blij toch? “
Eenzelfde ervaring heb ik bij Wasteland. De hoeveelheid muziek, de diverse invloeden en de contrasten tussen donker, melodisch, melancholiek en emotie maken van Wasteland een ‘ervaring’, een muzikaal schilderij dat iedere keer van kleur verandert en je zintuigen blijft prikkelen. The Day After begint a-capella waarin Mariusz een hoofdrol heeft. Een compositie die contrasterend gevolgd wordt door het sterke Acid Rain dat met een heerlijk afwijkend ritme en een krachtige riff stevig binnenkomt en een hypnotiserende bijna hallucinerende werking heeft. Een kracht die ik eerder heb ervaren bij Riverside. Het meer zware en donkere karakter op Wasteland wordt voortgezet in Vale Of Tears. Muzikaal valt op dat de snaredrum lekker fel is ingezet waarbij iedere slag van Piotr je precies daar raakt waar het het meest effectief is. Daarbij is Vale Of Tears tot de nok toe gevuld met afwisselingen in intensiteit. Afwisselingen tussen gevoel en krachtige ontladingen. Het is kenmerkend, verslavend en gewoon fantastisch hoe Riverside zichzelf hier muzikaal heeft neergezet.
Begeleid door slechts een akoestische gitaar (gespeeld door Mariusz Duda zelf) waarvan de melodie als een rode draad door de composities heen laveert, zingt Mariusz in Guardin angel zijn deel vrij laag. Opvallend hierbij is de invloed van western films, een nieuwigheid waarmee Riverside experimenteert op het album en terugkomt in Lament en Wasteland. Guardian Angel mag gerekend worden tot de melancholische kant van Wasteland en voert je mee naar uitgestrekte landschappen waar de stilte en schoonheid je stil doen zijn. Het gevoelige accent gaat verder in het intieme Lament, hoewel krachtige uitbarstingen hier zeker een meerwaarde zijn voor het totale geluid. Ook hier de western invloed en een soort aahaaha – zang die ook regelmatig terugkeert.
Via het sterke instrumentale The Strugge For Survival waarin basgitaar en drum dé stimulator zijn en Michal Lapaj zijn toetsenwerk sterk naar voren schuift, komt het gevoelige karakter in één van de beste composities op het album: River Down Below. Een compositie die blijft groeien naarmate je hem vaker afspeelt. De gitaar bepaalt voor een groot gedeelte de sfeer en behalve beeldschoon en fragiel wordt er gestaag gewerkt naar een progressieve en krachtige ontlading.
Riverside heeft ondertussen mijn hart voor de zoveelste keer gestolen. Elke vezel in mijn lijf wordt geraakt en dat gaat met de compositie Wasteland gewoon door. Lang lijkt de compositie vrij vlak te verlopen maar uiteindelijk wordt er gestaag gewerkt naar een lang instrumentaal stuk waarin western en space-elementen elkaar afwisselen in een opwindend samenspel. De intensiteit neemt toe totdat de progressieve top is bereikt.
Er wordt nog even gas terug genomen in The Night Before dat ergens samenhangt met opener The Day After. Michal gebruikt hier de piano als aanzwengelaar van de sfeer en samen met de loepzuivere zang van Mariusz mag dit beschouwd worden als een ‘lullaby’ dat het album waardig en met respect afsluit.
Het zevende album van Riverside is ergens een vervolg op Love, Fear And The Timemachine, maar even zo goed een nieuw hoofdstuk in de carrière die teruggaat naar de basis maar zichzelf evolueert met de blik op de toekomst. Wasteland is klasse en Riverside bewijst dat zij tot de top van progressieve rock behoren, maar de top nog niet hebben bereikt.