DC4 – Atomic Highway

Rowan Robertson, ken je die naam nog? In 1989 werd deze Brit als zeventienjarige(!) aangesteld als gitarist bij Dio, als opvolger van Craig Goldy. Het album Lock Up The Wolves was het resultaat, het meest bluesy album van de band en wat mij betreft een zwaar onderschat album.
De timing was echter ongelukkig. De grunge brak net door, Ronnie James Dio werd verleid tot een reünie met Black Sabbath voor het Dehumanizer-album uit 1991 en het materiaal voor het tweede album bleef op de plank liggen. Dio’s hereniging met Black Sabbath was van korte duur, maar toen hij in 1993 Dio weer oprichtte koos hij voor Tracy G. als gitarist.
Exit Rowan Robertson. Zijn carrière leek al voorbij toen hij nog geen twintig was. Talloze projecten (o.a. met Weezer’s Rivers Cuomo!) waren veelbelovend maar haalden door allerlei oorzaken niet de eindstreep of deden domweg te weinig. Anno 2018, inmiddels 46 jaar oud, heeft hij zoals gebruikelijk voor veel muzikanten net onder de top een reeks projecten en bands waarin hij meedoet. Hij speelde materiaal van Dio met Dio’s Disciples, maakt onderdeel uit van de Las Vegas-show Raiding The Rock Vaults, is sinds een paar jaar lid van hairmetalband Bang Tango en zijn langstlopende verbintenis (sinds 2006) is met DC4. Met die laatste band heeft hij nu een nieuw album uit, Atomic Highways.
DC4 timmert al twee decennia aan de weg, met de broertjes Duncan als basis: Jeff (zang/gitaar), Shawn (drums) en Matt Duncan (bas). Als de naam Jeff Duncan een belletje doet rinkelen dan is dat terecht: hij is al dertig jaar gitarist van Armored Saint, al moet hij de zang daar aan John Bush overlaten.
Atomic Highway is het vierde full-length album van de band en het derde met Rowan Robertson. DC4 is op-en-top hairmetal, zonder overdreven hip of juist gedateerd te klinken. Vette riffs, niet overdreven gecompliceerde songs en solo’s per strekkende meter. Daarbij zitten ze wel aan de heavy kant van het hairmetalspectrum. Jeff Duncan heeft een stemgeluid dat misschien niet heel erg onderscheidend is, maar zeker op volume heeft hij een perfecte stem voor het genre, licht hees en met een grom erin die past bij de heavy sound.
Het songmateriaal is dik in orde. Hooguit zou je kunnen zeggen dat er geen echte uitschieters zijn, maar dat kan ook te maken hebben met het consistent hoge niveau. Naast het intro zijn er acht eigen tracks die allemaal kop en staart hebben, voorzien zijn van goede melodieën, dito riffs en snelle solo’s. Live spelen ze de nodige covers en op Atomic Highway is er ook een te vinden: The Who’s Baba O’Reilly, dat een heerlijke hairmetalbewerking krijgt, met de eerder genoemde John Bush en Dizzy Reed (Guns N’Roses) als gasten.
Wil je goed gemaakte, ongecompliceerde hardrock horen dan ben je bij DC4 aan het goede adres. Ik heb me in elk geval uitstekend vermaakt.
https://www.youtube.com/watch?v=p3h0UNTeUTQ
DC4 op Facebook