De/Vision – Kulttempel (Oberhausen, Duitsland) 10/11/2018

Het Duitse synthpop gezelschap De/Vision is een soort van guilty pleasure. Muzikaal is er niks mis mee, maar de band herhaald zich eigenlijk al jaren. Het levert echter aanstekelijke, lekker in het gehoor liggende muziek op. Vanavond is het duidelijk dat de Duitsers leunen op een standaard trucje die uitstekend werkt. De basis wordt gevormd door vooral midtempo beats waarop het heerlijk dansen is. Vanavond aangevuld met een drummer die het live gevoel versterkt. Belangrijkste element is echter de warme, sensitieve stem van Steffen Keth. Als zijn stem bij de eerste twee nummers (Not In My Nature en They Won’t Silence Us) niet goed uit de verf komt vrees ik met grote vreze dat het vanavond geen magische avond gaat worden. Gelukkig trekt het geluid bij en raakt Steffen op stoom. Niet alleen met zijn stem, maar ook in zijn dansen en bewegen. Hij raakt zichtbaar soms in een soort van trance. Af en toe ontwaakt hij om het publiek toe te spreken. Daarbij laat hij humor niet achterwege. Zo is hij vanavond bijzonder bijziend omdat hij speelt zonder bril en contactlenzen (net nieuw en daarom aanpassingsproblemen). Daarnaast zegt hij dat hij het massaal opgekomen publiek kort toe zal spreken. ‘Een minuut of tien’. Dat doet hij natuurlijk niet, maar de suggestie en het samenspel met Thomas Adam (‘kop houden en spelen’) is erg naturel en grappig. Het belangrijkste is natuurlijk de muziek. Die is na een wat roestig begin geweldig. Dat begint met de op plaat nog aan Depeche Mode refererende Rage, maar die blijkt live een prima eigen De/Vision smoel te hebben. Veel dynamischer en harder dan de originele uitvoering. Steffen schreeuwt het dan ook echt uit. Iets wat prima bij het nummer past. Het Depeche Mode gevoel van de platen is overigens live nergens te bespeuren. Door de aanvulling met drummer is het geluid harder en directer dan op plaat. Zo missen nummers soms de nuance en groove die op plaat een van de grote krachten is van deze band. Zo zijn Essence en Synchronize (beide van 13) uiterst dansbaar door de beats, maar mist het een beetje de diepgang van de plaat. Dat het wel melancholisch en met nuance kan blijkt wel uit het mooi uitgevoerde The Brightest Star en, de terechte afsluiter van de avond, Last Goodbye (beide van het laatste album Citybeats). Ondanks dat De/Vision terecht aandacht besteed aan hun laatste plaat, weet de band toch een soort van ‘best of’ concert te geven. Oudere nummers als Remember, I Regret en Endlose Träume gaan er net zo lekker in bij het meezingende en klappende publiek als het nieuwere werk. Citybeats heeft mede door vanavond aan betekenis en kracht gewonnen. Dit was een heerlijk, luchtig en energie opwekkend optreden.
Voorprogramma Neocoma blijkt ook vooral de Engelse taal te gebruiken. Net als het hoofdprogramma is synthpop de basis. Wel veel kaler, minder bombastisch en daardoor minder overtuigend dan het hoofdprogramma. De zanger klaagt over zijn dikke knie en daardoor de beperkte bewegingsruimte die hij heeft. Het ‘aaaaahhhh’ uit het publiek klinkt niet helemaal gemeend. Vanavond is Nele Anders onderdeel van de band. Haar spel (keyboard/ samples) en stem geven de zang van de zanger meer diepgang en kracht. Neocoma is een leuk voorprogramma, maar mist duidelijk de overtuiging die de hoofdact wel bezit. Meest opvallend is het nummer Mirror In Your Eyes en de, door Nele uitstekend op akoestisch gitaar gespeelde, cover van Depeche Mode’s Personal Jesus.