Officium Triste + Sorcerer – Dynamo (Eindhoven) 15/11/2018

De zaal is opvallend goed gevuld met de vooral wat oudere metalfan. Goed om te zien dat niet iedereen naar Slayer is gegaan… Een avondje doom van hoog kaliber is ook een goede reden om naar de kelder van Dynamo af te dalen, right?
Officium Triste komt uit Rotterdam, oftewel Rotterdoom. Zij mogen de avond openen met hun death-doom. Dat doen ze op hun eigen, ietwat onderkoelde Rotterdamse wijze. De heren hebben een behoorlijke staat van dienst, tenslotte speelden ze dit soort werk al sinds 1994. Het is mooi om  te zien dat de zaal al meteen lekker reageert op de band en dat iedereen al meteen naar voren is getrokken. Frontman Pim Blankenstein bedankt het publiek ook dat ze hier zijn in plaats van bij Slayer. Waarop het publiek beurtelings reageert met “Wie?” en natuurlijk een ouderwets “Slayeeeeeeeeerrrrrrrrrr!”
De show wordt professioneel neergezet en het muzikale vakmanschap valt niet te ontkennen. Bij doom hoef je natuurlijk geen spetterende show te verwachten maar ik moet zeggen dat de gitaristen zeker wel ervoor zorgen dat hun spel een plezier om naar te luisteren EN kijken is.
Na een solide optreden met nummers uit hun rijke historie sluiten ze af met een nieuw nummer, Like A Flower in the Dessert. Het geluid, dat net iets frisser en toegankelijker klinkt en Pim zijn stem iets meer mag uitdagen bij de verstaanbare grunt waar hij normaal gesproken zijn teksten mee brengt staat me zeker aan.
Waar Officium Triste zich hun doom laat beïnvloeden door death metal is de doom van Sorcerer gegalvaniseerd met een dikke lag ouderwetse heavy metal.
Vocalist Anders Engberg kan een keel op zetten waar Rob Halford (Judas Priest) van onder de indruk zou zijn. Het geeft de doom-achtige gitaarsounds in de stijl van Saint Vitus en Black Sabbath net dat beetje extra power dat maakt dat deze band eigenlijk een veel groter publiek zou moeten hebben dan de kleine zaal van Dynamo, vol als hij is.
Sterk openen de heren met Forsaken, gelijk een heerlijk nummer dat je wel moet meezingen. Dat is sowieso bij alle nummers, zoals ook Ship of Doom wel een dingetje. De nieuwere nummers van deze band lenen zich ontzettend goed om lekker op mee te zingen en Anders doet ook zeker zijn best om dat het publiek te laten doen. Dat blijkt ook niet aan dovemansoren gericht! De “whoa-ho-ho’s” zijn niet van de lucht en er wordt geklapt, de vuisten gaan vol vuur in de lucht. De band heeft een enorme gun-factor en ze hebben een erg sympathieke uitstraling, die zeker niet minder wordt als Anders nog even laten weten hoe mooi hij Eindhoven vindt, al was het (met het event Glow) moeilijk parkeren.
Andere hoogtepunten qua setlist zijn The Highlander (jawel, erkent Anders, geïnspireerd door de film met Christopher Lambert), The Sorcerer en Exorcise the Demon dat een mooi plaatsje krijgt in het toegift.
Uiteindelijk blijkt deze band alles in huis te hebben wat de echte metalfan kan waarderen. De riffs, de door fantasy geïnspireerde teksten en de epische zang. Als ik dit jaar een band heb mogen aanschouwen die een breder publiek verdient is het deze wel.