Black Tape For A Blue Girl – To Touch The Milky Way

Eigenzinnigheid kun je Sam Rosenthal niet ontzeggen. Tegen de stroom in beheert de Amerikaan nog steeds zijn eigen platenlabel Projekt Records. Verder heeft hij met Black Tape For A Blue Girl een muzikale uitlaatklep die moeilijk te vergelijken is met andere bands. To Touch The Milky Way brengt een sfeervolle, regelmatig zweverige, mix van darkwave met ambient. In de lang uitgesponnen instrumentale stukken, vaak op het einde van een nummer, is het prima muziek voor op retraite. De plaat straalt echter een ongemakkelijke, maar daardoor wel mooie, kalmte en rust uit. Er broeit iets onder de oppervlakte en dat maakt dat To Touch The Milky Way blijft boeien. Soms lijkt Sam iets te lang te blijven hangen in het instrumentale escapisme, zoals tijdens het tweede deel van het door zangeres Danielle Herrera ingezongen Does Anything Remain? (Pt. III + IV). Dan wordt de luisteraar echt uitgedaagd om goed te (blijven) luisteren naar de verschillende lagen. De vaak bijna fluisterende, breekbare zang van Michael Plaster past prima op de gekozen muziek. Het rustige In My Memories met piano en de op akoestische gitaar ondersteunde All Of The Things I Wanted zijn daar uitstekende voorbeelden van. Michael laat op dat laatstgenoemde nummer horen dat hij ook uitgesproken en harder kan zingen. In contrast met al die lange nummers is het hele korte On Some Faraway Beach een vreemde eend in de bijt. Dat nummer wordt na 2:54 minuten ineens abrupt afgebroken. To Touch The Milky Way is een intrigerende plaat van een eigenzinnige muzikant. Het vraagt tijd, maar dan ontvouwt zich een mooie plaat. 
Black Tape For A Blue Girl