Currents – I Let The Devil In

Anderhalf jaar na het album The Place I Feel Safest laat Currents van zich horen met de EP I Let The Devil In. Vijf composities telt de EP en is het resultaat van het toegewijd werken naar een goed geluid.
Het geluid ligt mooi in het verlengde van het album en daarom zijn ook alle metalcore-elementen verenigd in bijna twintig minuten muziek. Uitgebalanceerd met ruime aandacht voor de uitersten in emotie. Currents belichaamt voor mij de yin en yang in de metalcore. Dat komt het meest naar voren in To Feel Empty en The Rope. To Feel Empty start bijna lieflijk om via een melodieuze brug over te gaan naar een krachtiger karakter. Alle aspecten van het emotiespectrum komen daarna langs in een toegankelijk geluid. The Rope gaat grof van start met een sterke riff die we ook kennen van Caliban. Zanger Brian Wille laat horen over een uitstekend en mooi stemgeluid te beschikken en kan zich goed meten met de muzikale bulldozer die af en toe langskomt. Er is een continu en precair evenwicht in gangbare melodieuze coupletten en krachtige en treffende refreinen.
Currents heeft trouwens een goed oor voor aansprekende refreinen. De eerste single Into Despair wordt geopend met een refrein en dat is een flinke troef die Currents hier in handen heeft genomen. De compositie krijgt zo aan de start al die emotionele adrenalinelading die Currents langzaam verder opbouwt. Het drumwerk van drummer Martin Young is snel terwijl de gitaarmelodie er een beetje slepend doorheen loopt. Ook hier is het begrip yin en yang (of Young wanneer we het drumwerk meerekenen) dus muzikaal aanwezig. Uiteindelijk ontaardt het allemaal in een sterke breakdown die je in een vrije val brengt en uiteindelijk weer opvangt met de compositie My Disguise. Deze compositie is een mooi voorbeeld van de richting die Currents met The Place I Feel Safest heeft aangegeven. Dat overheersende gitaargeluid dat wat djentachtig aandoet is de basis in My Disguise en geeft het geheel meer diepte. De diverse muzieklagen hier zijn individueel verschillend, maar passen qua muzikale smaak in elkaar als een puzzel en juist op de momenten dat zij samenkomen, is daar de spanning die loskomt.
Een spanning die de hele EP aanhoudt, want tot en met de afsluiter Forever Marked blijft de vaart er goed inzitten en is de kwaliteit van hoog niveau. Forever Marked heeft alle kenmerkende Currentsingrediënten in zich tot Brian Wille de mokerslag aankondigt en de meest krachtige breakdown van het album inluidt. Er is geen weg terug bij het beluisteren en is het jammer dat de EP maar vijf composities lang is. Gelukkig start de EP daarna gewoon weer op bij Into Despair.
Zanger Brian Wille gaf aan: “We couldn’t be more excited to share »I Let The Devil In« with all of you, and to get you ready for what we have planned for the future of Currents”. Laat ze maar plannen maken, zou ik zeggen. Currents heeft met I Let The Devil In een sterk geluid neergezet waarbij ze zich mogen scharen in het rijtje van Caliban, Any Given Day of Annisokay. En daarom heb ik besloten om met deze EP The Devil ook maar binnen te laten. Het voelt gewoon goed.