Lethal Injury – Melancholia

Thrashmetal uit België. Dat biedt Lethal Injury ons en dat doen ze vrij aardig, moet ik zeggen. Opgericht in 2015 werd de koe bij de horens gepakt en werd er zes maanden later een EP uitgebracht. Daarmee kregen ze ook wat hoorns omhoog tijdens de live-optredens en mochten ze op het podium aantreden bij onder meer Anthrax, Hirax en Legion Of The Damned. Na wat gewissel kwam Arthur Loobuyck de drumkruk bezetten en bleek hij tevens de katalysator om eens serieus werk te gaan maken van het debuutalbum dat eind 2018 is uitgebracht.
En dan krijg je bij het beluisteren een aantal thrashcomposities om je oren zoals het hoort. Geen gezeur, maar gewoon recht-voor-zijn-raap-thrash dat fel en gretig is neergezet. Haima is de mars richting Mothman dat een aantal zwaar aangezette vette riffs herbergt, snel is neergezet en dan ook nog eens gezegend is met een aantal tempowisselingen waardoor het geheel goed te verteren is. In Melancholia gaat Lethal Injury lekker verder in een compositie waarin gevoel voor melodie ruimschoots aanwezig is. Het lijkt in niets, behalve de titel dan, op Melancholia pt 2. In dit mooie instrumentaaltje laat de band horen dat ze meer kunnen dan raggen en rammen. De met klassieke sferen ingebedde compositie is mooi en biedt dan weer een mooi contrast met de rest van het album.
Vaak volgens het thrashboekje zoals in Denounce, Scream Burn Die en The Downward Spiral. Lekkere old-schoolthrash waarin continu de ruimte is voor vertragingen en versnellingen. In de twee laatstgenoemde composities is het zo fijn om dit basgitaar zo prominent te kunnen horen spelen.
Suicidal Call is een bijzonder goede compositie op het album. Het is lekker uptempo en door een octaafje hoger te gaan spelen, blijft de snelheid er goed in. Het refrein is eenvoudig maar mede daardoor wellicht ook heel doeltreffend. Je moet wel van het stemgeluid van Rambo Exodus houden. Ergens lijkt het op het geluid van Miland Petrozza van Kreator, maar een tikkie scherper. Het album sluit ook uptempo af met Veiled Woman Of The Black. Opvallend hierin is de prettige gitaarmelodie en wederom de afwisseling die in de compositie gebouwd is. Het sluit af met het drumgeluid waarmee het album in Haima begon en zo is de cirkel rond.
Melancholia is een lekker thrashalbum zoals deze in de basis is bedoeld. Gewoon ouderwets thrashen met een stevig Belgisch biertje binnen handbereik.