Syrence – Freedom In Fire

Een in vlammen gehulde elektrische gitaar sierts de hoes van het debuutalbum Freedom In Fire van Syrence. Met daarboven het logo van de band in een typerende classic metal stijl. Al voor beluistering van het schijfje wist ik het, dit moet een classic metal album zijn….
Syrence is afkomstig uit het Duitse Stuttgart en noemde zich na oprichting in 2008 als schoolband aanvankelijk Epic Fail. Zoals vaak bij deze bandjes kwamen en gingen talloze bandleden door de draaideur van de oefenruimte. In 2015 nam het allemaal serieuzere vormen aan met de entree van zanger Johnny Vox (het schijnt dat de man echt zo heet). Vanaf dat moment besloot men om classic metal te gaan spelen. Er volgden een ep, wat optredens in de regio en zelfs een presentatie op een festival in Italië. Uiteindelijk was de tijd rijp voor een eerste volwaardige cd.
Nadat de eerste akkoorden van het openings- en titelnummer Freedom In Fire uit mijn speakers knalden was daar gelijk de bevestiging. Ongecompliceerde en retro metal met een dijk van een refrein. Nadat ik snel mijn luchtgitaar uit het stof had geblazen ging ik er gelijk goed voor staan. Wijdbeens uiteraard, in een classic pose. Dat Syrence met Johnny Vox een prima zanger in huis heeft laat Living On The Run horen. Vooral op stukken waar gas wordt teruggenomen openbaart zich de van vibrato voorziene strot van deze man. Het retro gevoel had inmiddels mijn tenen bereikt met het midtempo Your War. En dat kwam mede door het fijne en strakke dubbele gitaarwerk van gitaristen Oliver Schlosser en Julian Barkholz. Aan het eind van het nummer begeeft vriend Vox zich in de hogere regionen en hoor ik daar enige gelijkenis met Klaus Meine van The Scorpions. Met deze roemruchte Duitse hardrock band hebben we gelijk de eerste referentie te pakken.
Met mijn weinige haren inmiddels in de war onderging ik het uptempo en van scheurende gitaren voorziene Addicted. Gelijkenissen met classic hardrock en metal bands Damien, Moxy en zelfs UFO schoten door mijn hoofd. Het was alsof ik 35 jaar terug ging in de tijd. Met het prachtige Symphony bereiken we een van de hoogtepunten van het album. De zang is laag en gedragen, net als het eerste deel van het nummer. Syrence laat hier horen dat het niet alleen hardrock en metal is wat de klok slaat. Halverwege raakt men op stoom en horen we een melodieuze gitaarsolo die steeds verder in intensiteit toeneemt. De meerstemmige vocalen naar het einde toe maken het geheel misschien wat soft, maar het gaf me wel de gelegenheid de stramme rug weer te rechten.
From Ashes To The Sky en Evil Force zijn weer typische klassiekers, maar dan gestoken in een modern jasje. De mannen blijken met deze composities verduiveld goed in staat de jaren tachtig van de vorige eeuw naar het heden te brengen. Red Gold is net als Symphony weer een moment van rust. Met ruim zes minuten is dit goed opgebouwde en gevarieerde nummer tevens het langste van het album. En daarvan is absoluut geen minuut teveel. Men neemt de tijd om stukken en solo’s wat langer uit te spinnen. Wat vooral opvalt zijn de lang door-resonerende logge gitaarriffs en de variatie in zang van zowel Vox als zijn meezingende kornuiten. Na dit langste nummer volgt gelijk het kortste, Wild Time. Hoe puntig wil je het hebben in deze rocker in driekwartsmaat. Enigszins op adem gekomen greep ik gelijk weer naar mijn luchtgitaar. En die kwam ook goed van pas in Kings Of Speed, een titel die recht doet aan de metal die je wordt voorgeschoteld. Ik memoreerde het hierboven al, de band heeft meer in huis. Het afsluitende Seven Oaks laat dit nogmaals horen. Ik vind het naast Symphony het andere hoogtepunt van het album. In dik vijf minuten komen alle muzikale en vocale kwaliteiten nog eens voorbij.
Natuurlijk is het niet vernieuwend wat Syrence op Freedom In Fire doet, maar dat is helemaal niet nodig wanneer de kwaliteit hoog is. Ik beschouw deze jongemannen als mede-cultuurbewakers van een genre waarop massa’s vijftigers en zestigers van deze tijd vroeger headbangend tekeer zijn gegaan. Zoals ondergetekende. Bookers en organisatoren van (classic) rock en metal festivals, neem zo snel als mogelijk contact op met Syrence! Want een feest is geen feest als Syrence niet is geweest.