Dream Theater – Distance Over Time

Progressieve metal van de hoogste kwaliteit, het nieuwe album van Dream Theater is hier.
Het is alweer het veertiende album van deze band waarvan eerdere album hoge ogen gooiden. Albums die hoog scoorden in de hitlijsten, platina en gouden awards, een opname in de Long Island Music Hall of Fame in 2010, hier komen superlatieven tekort. Distance Over Time is het eerste album voor een nieuw label, en voor het eerst in twintig jaar hebben de bandleden vier maanden bij elkaar in één pand geleefd tijdens het schrijven en opnemen van een album. Dit week af van eerdere processen waar de bandleden elkaar in de studio zagen en daar dan de nummers doornamen.
Gitarist John Petrucci vertelt dat er geen afleiding van buitenaf was terwijl ze bij de Yonderbarn Studios verbleven. De bandleden waren op elkaar aangewezen, er werd voor elkaar gekookt en er was genoeg vermaak tussen de schrijfsessies door. Eigenlijk was het ideaal, het was mooi weer en het is iets bijzonders dat je als band samen kunt jammen, samen schrijven en samen bourbon drinken. Zanger James LaBrie vergelijkt het vrolijk met een zomerkamp.
Het nieuwe album begint met het snoeiharde Untethered Angel, rake droge klappen van drummer Mike Mangini doorkruisen het gitaargeweld van Petrucci die werkelijk adembenemende partijen speelt op dit podium. Hij geeft hier een geweldige orgel-en-gitaarpartij weer met toetsenist Jordan Rudess. At Wit’s End is de aanklacht tegen geweld tegen vrouwen. Het is een intens beeld van de naweeën van misbruik dat geschetst wordt in het nummer.
Out Of Reach is een ballad waar LaBrie de teksten voor schreef, het is een rustpunt in de verzameling snoeiharde, muzikaal overweldigende nummers. Er komt met het hele album een enorme muur van geluid op je af met onnavolgbare patronen bekleed met harde drumslagen en gierend gitaarwerk. Room 137 is het eerste nummer dat Mangini voor de band geschreven heeft, waarna alles bij elkaar komt in Blue Pale Dot.
Distance Over Time keert weer een beetje terug naar de band uit de beginperiode. De composities zijn sterk en doorregen met onverwachte wendingen in melodie en volume. Als het album na Viper King afgelopen is, wil je als luisteraar maar één ding: nog een keer luisteren!