Phil Vincent – Hypocrite

Er komen echt nog steeds bizar veel albums uit in de rock en metal. Zelfs met een redactie van vijftig man zouden we bij Rockportaal niet alles kunnen bespreken. En zo kan het gebeuren dat er muzikanten al decennia actief zijn, zonder dat je ooit van ze gehoord hebt. Zoals de Amerikaanse multi-instrumentalist Phil Vincent.
In verschillende rollen is hij verbonden aan bands als CranstoN en D’Ercole en daarnaast heeft hij wat je noemt een flinke soloproductie. Hypocrite is namelijk al zijn 21e soloalbum. Die benaming is ook terecht: behalve drums en wat sologitaarpartijen heeft hij inderdaad zowat alles zelf gedaan. Leuk detail: dit album kwam in februari uit en twee maanden later verscheen er een album van een van zijn bands, Legion.
Bij de uptempo opener Broken is meteen duidelijk dat hij zijn wortels stevig in de jaren tachtig heeft liggen. Catchy melodie en koortjes, breed uitwaaierende gitaarpartijen, het zit er allemaal in. Daarna wordt het een stuk rustiger en zit het eerder in de hoek van bands als Winger en Loverboy, zo ergens tussen rock, pop en AOR. Dergelijk materiaal vergt een bepaald stemgeluid en dat heeft Vincent. Hij doet zowel lead- als backingvocals en zijn stem is soepel genoeg om daar een uur lang de aandacht mee vast te houden.
Back In The Day is met zijn ruim zeven minuten wat aan de lange kant, maar de meeste songs zijn tussen de vier en vijf en een halve minuut. Hier en daar hoor je wel dat het budget niet oneindig was, maar wat je ook hoort is dat Vincent songs kan schrijven en weet waar hij mee bezig is. Bijna elke compositie heeft een lekkere, makkelijk in het gehoor liggende hook die als kapstok dient voor een invulling met de hiervoor gememoreerde stijlelementen uit de eighties hairmetal. Zelfs als de gitaren lekker ruig gemixt zijn, zoals in Nobody’s Gonna Miss You, blijft het binnen de lijntjes zonder dat het te braafjes klinkt. Vincent heeft in de mix en productie de goede balans gevonden.
Een paar tracks wijken wat af, zoals Broken, Long Way Down en de afsluitende titeltrack die flink wat steviger zijn. Halverwege zit er ineens een nummer tussen waarbij het ritme door handclaps ondersteund wordt, Caught In The Act, en dan is er nog Never Enough, waarbij de synths ineens een prominente rol spelen. Het is allemaal eerder zo gedaan, maar het werkt wel, want het album krijgt zo voldoende variatie.
De iets te ronkende Bandcamp-tekst “…this release should firmly cement Vincent’s place in melodic rock history as a songwriter not afraid to take chances but never losing touch with his deep rooted influences” is een beetje jammer. En toch, Hypocrite mag dan geen album zijn dat de rockwerreld op zijn kop gaat zetten, het is een lekker album dat minstens zo goed is als het werk van heel veel bekendere namen.

Phil Vincent website