Sludgehammer – Antechamber

Canada laat weer van zich horen met het album Antechamber van Sludgehammer. Antechamber is het vervolg op het sterke debuut The Fallen Sun.
Met Antechamber legt Sludgehammer de lat wat hoger voor zichzelf en heeft zichzelf ontwikkeld door ‘trial by fire’ en vooral veel input van vrienden en fans. Het resulteert is een groovy geluid dat diverse invloeden heeft geabsorbeerd en gemixt tot het geluid dat Sludgehammer zichzelf maakt.
Op het album is daarmee een mooie rode lijn te ontdekken die af en toe wat van kleur verandert door de input van andere genres. Wat echter overeind blijft is de stevige groove die ondertussen kenmerkend is voor de band. Een kenmerk dat naar voren is geschoven in composities als Climatic Death en Balance Of Life. Het getuigt hier van aantrekkelijke metal die sterk tegen de rock aan leunt en gemakkelijk te doorgronden is. Ik ben hier zeker overtuigd van  het stemgeluid van Josh Stephny en bassist Dan Avers. Zeker in Balance Of Life is het samenspel van die twee aanstekelijk en zorgt een prettig ritme ervoor dat het geluid snel blijft hangen in je hoofd.
Dat Sludgehammer niet voor één gat te vangen is, blijkt uit No Control en Broken Sea. No Control is heftig en uptempo neergezet en het drumwerk van Fernando Villabolos valt meteen op. De diverse prettige tempowisselingen maken van No Control een plezierige muziekbeleving. Er hangt een klein snufje Slipknot in de lucht, maar is niet overheersend. Broken Sea is wat minder snel, maar wel gemaakt volgens hetzelfde recept als No Control en het heeft een lekker refrein.
Buiten het beetje Slipknot maakt Sludgehammer in Forsaken Souls gebruik van elementen uit de Southern rock. Verder wordt deze compositie gekenmerkt door een strak riffgeluid van Jeff Wilson en Tyler Williams en wederom strak drumwerk. The Long Road start daarna met een innemend rockgitaargeluid, maar beweegt zich dan voorzichtig richting de thrashmetal en weer terug om in Eternal Darkness een vervolg te krijgen. Een enorm krachtige muziekmuur wordt opgetrokken en de zang is ook hier door de combi van clean vocals en grunts bepalend en goed aanwezig.
Het album sluit af met het acht minuten durende Supernova Silhouette dat netjes gebruik maakt van diverse niveaus van intensiteit en waarin kracht en souplesse ruimte krijgen.
De echte afsluiter Line ‘Em Up is zo naar het eind wel verrassend te noemen. Ik heb al diverse invloeden mogen ervaren op het album, maar de pagan-elementen die in Line ‘Em Up naar voren komen, herken ik wel maar vind ik niet heel goed passen in het geluid dat ik nu ondertussen van Sludgehammer gewend bent. Het is jolig en er hangt een prettig gestoorde vibe in de compositie, maar valt lichtelijk uit de toon.
Toch is Antechamber gewoon een lekker album dat de rock/metal als basis heeft en door de diverse accenten interessant is om te beluisteren.