Jim Peterik & World Stage – Winds Of Change

Een van de leukste reportages in het kader van de Top-2000 was een paar jaar geleden die met Jim Peterik. In full gear, met een glitterpak, paars haar en zijn meest kitscherige gitaar bij de hand, speelde Jim Peterik met verve de rol die hij zich ooit heeft aangemeten, die van Amerikaanse rockster. En uiteraard ging het over zijn grootste hit, Survivor’s Eye Of The Tiger.
Wat de meesten niet weten is dat de man na Survivor nog heel veel meer heeft gedaan. Wel allemaal hetzelfde, dat is waar. Met zijn materiaal zou je een perfecte musical samen kunnen stellen. Nou heb ik een teringhekel aan musicals, en toch blijf ik Peterik-albums altijd de moeite waard vinden om te beluisteren. Want ook al is het iedere keer hetzelfde kunstje, de man weet hoe hij een pakkende song moet schrijven. En misschien nog wel belangrijker: hij weet steeds weer fantastische zangers te strikken. Veel van die zangers waarmee heeft gewerkt hoor je weer terug op de albums die hij uitbrengt onder de naam World Stage. Winds Of Change is het derde album met dit Peterik-vehikel. De muzikanten op deze plaat zijn min of meer Peterik’s vaste band, maar de lijst met zangers is bijna een Who’s Who van Amerikaanse radiorock. Zo zijn daar bijvoorbeeld Mike Reno (Loverboy), Dennis DeYoung (ex-Styx), Toby Hitchcock (Pride Of Lions), Danny Vaughn (Tyketto) en een track die Peterik nog had liggen met de enkele jaren geleden overleden Jimi Jamison.
Nu is de voortdurend wisseling van zangstemmen een van de vele zaken waar ik zo’n ontzettende hekel heb aan musicals, maar in het geval van Jim Peterik & World Stage zit de consistentie ‘m in het songmateriaal: radiovriendelijk, met een flinke portie bombast en met vrijwel steeds zangpartijen die uitnodigen tot galmen. Soms betekent dat ook dat zangers redelijk uitwisselbaar zijn, zodat bijvoorbeeld de openings- en titeltrack (met Danny Chauncey and Don Barnes van .38 Special) zonder veel problemen op een Pride Of Lions-album, net zoals Without A Bullet Being Fired met Loverboys Mike Reno (met – jawel – geweerschoten in het couplet) en natuurlijk ook Home Fires met Tony Hitchcock.
Het leukst zijn de tracks waarop de zang wèl zo onderscheidend is dat het afwijkt van het stramien, waarbij het steevast meer op de oorspronkelijke bands van de zangers in kwestie lijkt. Proof Of Heaven is door de zang van Dennis DeYoung – en vooral diens koortjes – op en top Styx. Where Eagles Dare (met Lars Safsund and Robert Sall van Work Of Art) onderscheidt zich met wat meer elektronica – onder andere drum programming -, I Will What I Want met Night Ranger’s Kelly Keagy is net iets meer up-tempo dan de rest en You’re Always There met Jason Scheff (ex-Chicago) had inderdaad door Chicago uitgebracht kunnen zijn. Het is leuk om Jimi Jamison weer eens te horen, maar zoals te verwachten van zo’n uit de archieven opgediepte track is het niet de meest memorabele. Just For You met REO Speedwagon’s Kevin Cronin lijkt juist wat te traag om diens stem echt goed uit te laten komen en is daarmee een van de weinige tegenvallers op dit album.
Het is in alle opzichten een Jim Peterik-plaat. Dat betekent dat het één stijl radiorock is waar sommige tracks wel èrg voorspelbaar zijn, maar tegelijkertijd ook een plaat die tot in de puntjes is afgewerkt en met een lading topzangers waar je u tegen zegt. Winds Of Change is simpelweg musical voor de radio. Je moet ervan houden, maar in zijn klasse is het een van de betere releases van het jaar.

Jim Peterik website