W.I.L.D. – The Domination Chronicles

W.I.L.D. is wild. Dat bleek al toen de Franse thrash-/deathmetalband in 2017 met Purgatorius mijn aandacht wist te trekken. Het album werd goed ontvangen en het vijftal besloot na een fikse tour in het thuisland en België het ijzer te smeden terwijl het nog heet was en begon te schrijven aan nieuwe composities dat resulteerde in het nieuwe album The Domination Chronicles. Een album waarop W.I.L.D. de lat voor zichzelf een stukje hoger heeft gelegd.
Dat betekent concreet dat de zwaardere elementen in het geluid van de band nog zwaarder zijn aangezet, maar waarbij ook meer ruimte is voor progressieve en/of akoestische stukken zoals in This Is Now waar zanger Jérôme zijn akoestische gitaar uit het vet heeft gehaald. De kern van het geluid van W.I.L.D. ligt echter in de thrashmetalhoek. In Wrong Place, Wrong Time wordt aan het begin van het album goed duidelijk. En in Waiting For The Savior is dat niet anders met dien verstande dat de aangevulde elementen hier zorgen voor een interessante luistersessie. Buiten de scherpe, strakke ritmelijnen wordt er aardig geflirt met rustieke elementen waar de luisteraar even uit de moshpit kan stappen om tot rust te komen wetende dat de spanning langzaam maar zeker weer naar een hoogtepunt wordt gestuwd. Zanger Jérôme laat horen dat hij niet alleen over een dijk van een strot beschikt, maar ook in de meer melodieuze stukken zijn mannetje staat. Wanneer uiteindelijk bassist Thom in de groove naar het eind toe geweldig werk levert, is mijn interesse al na drie composities op topniveau. Dat spel met ritmes en sfeerbeleving hoor je ook terug in bijvoorbeeld The Fifth Key en Inmate#5. Uitgaande van een doommetalstart is er een mooi bruggetje gebouwd richting een meer deathmetalgeluid. De zang is ook hier sterk neergezet en de gitaristen Fred en Mat bouwen verder voort op een thrashbasis. Drummer Tom laat zich zeker niet onbetuigd en hij lijkt de leiding te nemen in de groove naar het einde toe terwijl Fred en Mat de ingezette groove op de achtergrond volgen en persen er halverwege nog eens een karakteristiek thrashsolo doorheen.
Het is vooral dat spel met tempo’s dat mij zo aanspreekt bij W.I.L.D. De thraghe thrash in I’m The Destroyer is vol neergezet maar ook hier voldoende ruimte voor een akoestische aanvulling met een sample. Het vijftal gebruikt dit contrast hier om vanuit de luwte weer op te bouwen naar grotere hoogtes. Met Jeff Warden krijgt de luisteraar genadeloze thrash om zijn oren gesmeten. Helaas is de zang halverwege wat minder dan ik gewend ben van W.I.L.D. maar het dipje mag geen roet in het eten gooien. Zeker niet met Skin And Bone en Until I Bleed daar achteraan. Twee composities waar ik toch wel heel erg blij van word. Skin And Bone wordt gekenmerkt door een heerlijke zware groove binnen de thrashsetting en bevat alle elementen die ik ondertussen gewend ben van de band. Dan is daar een tussenstuk en het einde wat echter toch niet het geval is want de band gaat nog even flink van leer. Ook in Until I Bleed komen de bekende elementen terug. Vooral de akoestische aanvulling is verfrissend. Allereerst aan het begin, maar in de zeer aansprekende thrashcompositie wordt het nogmaals gebruikt in combinatie met straffe riffs.
Met Dignity Lost en Knock Him Down komt de deathmetalvibe even om de hoek kijken. Ook hier snelle ritmes, snerende gitaren en sterke zangpartijen. A Matter Of Perspective is dan het slotoffensief. Nog even een instrumentaal rustpunt. Lang genoeg om te verlangen naar het begin van het album.
W.I.L.D. doet waar het goed in is en weet thrash- en deathmetalelementen mooi te verwerken in goed opgebouwde composities waarbij de band niet vies is van akoestische accenten en het niet schuwt of van gebaande ritmepaden te  stappen. The Domination Chronicles is daarmee een mooi vervolg op Purgatorius, maar wel een vervolg dat net een niveau hoger ligt.