Daniël Lohues – Elektrisch Live

Toen ik hoorde dat Daniël Lohues met een band een livealbum ging uitbrengen hoopte ik eerlijk gezegd op heel veel tracks van zijn albums met de Louisiani BluesClub, Ja Boeh! en Grip, en het rootsalbum Ericana. Op Elektrisch Live heeft Lohues echter een andere richting gekozen – en dat is óók best begrijpelijk.
Lohues heeft in de afgelopen decennia heel veel verschillende dingen gedaan, van pop en blues tot americana en kleinkunst, van spelen tot productie en songs schrijven met en voor anderen, van The Common Linnets tot Herman Finkers en Rob de Nijs. Op Elektrisch Live heeft hij gekozen voor de grootste gemene deler in zijn loopbaan: de americana. Of, zoals hij het zelf noemt, ericana. Want bij Lohues is Route 66 de A28 en New Orleans is Erica, zonder dat het een gimmick of een slap aftreksel wordt. Integendeel, het brengt veel van Lohues’ kwaliteiten naar voren. De nummers zijn pop, rock en blues, waarbij vaak de scheidslijn niet eens heel duidelijk is. Dat is mede door het feit dat Lohues er steeds weer in slaagt heel catchy refreinen te schrijven, waardoor het popgevoel nooit ver weg is.
En dan wordt ‘ie op dit album ook nog eens begeleid door een fantastische band. Met gitarist Bernard Gepken, al jaren een vaste kompaan van Lohues, maar ook de rest van de band, bassist Reyer Zwart, toetsenist Ferry Lagendijk en drummer Bram Hakkens, heeft zijn sporen al ruimschoots verdiend. Dat hoor je. De band dendert in de snelle tracks door als een stoomtrein, maar elk van hen is ook in staat de composities van mooie details te voorzien, zodat het geen seconde tsjakke-boem-begeleiding wordt. Integendeel, deze band op zich is al fantastisch. Voor Lohues is het voordeel dat hij zich met deze band ook enorm vermaakt en zich verder alleen maar op zijn eigen spel en het publiek hoeft te richten.
Mijn favoriete albums komen zoals gezegd verrassend weinig aan de orde. Van de veertien songs zijn er maar twee afkomstig van Ja Boeh, twee van Ericana en niets van Grip. Het merendeel komt van het laatste album Vlier of dateert uit de tijd van Skik. En ook van andere albums ontbreken er een stel van mijn favorieten. Dat ik desondanks met volle teugen geniet van dit album zegt vooral dat Lohues belachelijk veel goede songs heeft om uit te kiezen voor een album als dit. Door een uitgekiende afwisseling van snelle en langzamer songs enerzijds en het al eerder gememoreerde moeiteloos bewegen op het grensvlak van pop, rock en blues is Elektrisch Live een heel lekker livealbum waar het ontbreken van persoonlijke favorieten
eigenlijk geen moment stoort. Soms een lekker snelle popsong, soms een lekker uitgerekte rocker, maar wat altijd doorklinkt op dit album is dikke pret. Bovendien heeft Lohues ervoor gekozen om de rauwheid van een liveoptreden ook op het album terug te laten komen. In een tijd waarin zelfs livealbums perfect schijnen te moeten klinken is dat een verademing.
Na afloop van dit album heb ik nog maar één wens: een Elektrisch Live 2. Met al die andere fijne tracks die er deze keer niet op stonden moet dat makkelijk kunnen.

Daniël Lohues website