Ivan & The Parazol – Exotic Post-Traumatic

Een band die glam en psych combineert en met bovendien een heel 70’s feel. Hun inspiratie halen ze dan ook nog eens bij Brian May en Mick Jagger. Wie nog niet gillend weggehold is: het valt best mee hoor. Ivan & The Parazol is een band uit Hongarije die een veelbelovend parcours aflegt: de juiste supports (Deep Purple, Whitesnake, Rival Sons), de juiste festivals (Sziget, SXSW) en clubs (CBGB’s, Reeperbahn, Paradiso, …). In Nederland hebben ze vóór Paradiso een heel parcours afgelegd langs Tivoli, Gebr. De Nobel, Gigant, …. Ze pakken hun carrière heel oldschool aan: spelen, spelen en nog eens spelen.
 
De juiste producer hebben is dan opeens belangrijk als er een album moet ingeblikt worden. Bij hun producerkeuze kan je misschien toch enkele vraagtekens plaatsen voor hun recentste worp Exotic Post-Traumatic. Producer Wil Anspach, deed ook hun vorige album en heeft een paar mooie credentials achter zijn naam staan zoals Muse, Cheap Trick en Red Hot Chili Peppers, maar ook Justin Timberlake, Justin Bieber en Frank Ocean. Als je dan ook nog een band in je studio hebt die glam en psych wil combineren, …, het is op papier geen winnende combinatie.
 
Het psychedelische komt van het orgeltje van István Beke, terwijl de glam uit de hoek van gitarist Máté Balla komt. Hem vergelijken met Brian May is dan weer overdreven. Zanger Iván Vitáris voegt de grootste retro-toets toe, zowel vocaal als in de heel eenvoudig te volgen lyrics. Productioneel laat Anspach heel wat punten liggen. Deze Hongaren zouden de nieuwe Kula Shaker kunnen zijn. Inzake compositie zijn ze zeker de meerdere van de band van Crispian Mills, alleen heeft Ivan’s band dan een veel vettere productie nodig, met elk instrument uitbundig en in dikke laagjes op elkaar, zoals ze dat in de jaren ’90 deden. Dan heb je op deze Exotic Post-Traumatic meteen een paar hits zoals Hush of Govinda. Met de brave, ‘dunne’ productie van Anspach en de schijnwerpers vol op de stem van Vitáris komen deze Hongaren vooral tegen de muziekgeschiedenis aanschurken, te beginnen bij INXS (op het nochtans heel aanstekelijke Is That), The Kinks (Nr. 1003), The Darkness en/of The Black Crowes (When I Was 17) en Reef (op Lonely Sunday). Changin’ is dan weer wel een bal die wel mooi tegen de netten gaat, met een heerlijke baslijn als intro en een hapklaar meezingrefrein. Ook Orchid, de 70’s hardrock van Serial Killer, What I’ve Been Through en ook nog Pink Ecstasy zijn eveneens meer dan verdienstelijk. Ga Ivan & The Parazol vooral live checken als ze nog eens in Nederland zijn.