The Fatal Flowers – Paradiso (Amsterdam) 27-6-2019

The Fatal Flowers, de legendarische Amsterdamse groep stopte er in 1990 vrij abrupt mee. Nu, 29 jaar later achtten de heren het tijd om nog één keer te schitteren en zichzelf én de vele fans een waardig afscheid te gunnen. Deze éénmalige reünietour blijkt niet alleen een groot succes qua kaartverkoop (de zalen zitten vol) maar laat vooral zien hoe goed de groep na al die jaren nog altijd is. Sterker nog, The Fatal Flowers zijn beter dan ooit. Dat bewijzen ze deze avond in een kolkend Paradiso.
Vanaf de eerste seconde is het af. Het geluid is formidabel, de sound die de vijf heren op het podium neerzetten is wonderschoon en de stem en uitstraling van zanger/gitarist Richard Janssen doen de rest. Het is muzikaal vakmanschap van het hoogste niveau wat gitarist Robin Berlijn, bassist Geert de Groot, drummer Henk Jonkers, toetsenist J.B. Meijers en Janssen laten zien en vooral horen. Jonkers drumt alsof zijn leven er vanaf hangt en heeft een prachtige warme drumsound. Voor de gitaarliefhebbers in de zaal zal het toch vooral de gitaarsound zijn die de meeste indruk maakt. Hoe Janssen en Berlijn het voor elkaar krijgen om uit twee kleine versterkers zo’n machtig mooie en vette sound te fabriceren is een raadsel. The Black Crowes zouden er een minderwaardigheidscomplex van krijgen. Janssen geniet zichtbaar van het enthousiaste publiek en lijkt het zelf ook allemaal erg bijzonder te vinden. Zijn karakteristieke stem heeft nog niets aan kracht verloren en er hangt een soort aura om hem heen waardoor je gebiologeerd naar hem blijft kijken.
Het zijn allemaal superlatieven die volkomen terecht zijn. Dit lijkt namelijk niet zomaar een reünie te zijn maar een statement. Een statement naar al die bandjes die denken dat ze na één minuutje spelen bij De wereld draait door ineens heel goed zijn en het wel even gaan maken. The Fatal Flowers laten in de Amsterdamse poptempel zien hoe het echt moet en zet al die gehypte bands op hun plek. Dat is in ieder geval het gevoel dat je krijgt als je er naar staat te kijken.
De nadruk van de set ligt op de twee populairste en beste albums van de groep. Songs van Johnny D. is back (1988) en Pleasure ground (1990) hebben de tand des tijds bijzonder goed doorstaan. Mede door het sublieme geluid komen songs als How many years, Some day en Rock and roll star nog overtuigender over dan op de plaat. Ook Younger days blijft een prachtig liedje en is zeker een kippenvel momentje. Bijzonder is ook het gastoptreden van oud-bassist Marco Braam die tijdens de eerste toegift We thought they loved you zingt.
De toegiften zijn overigens hoogtepunten op zich. De tweede toegift bestaat uit Johnny D. is back en het fraaie Dear friends. Net op het moment dat je een brok in de keel hebt en denkt dat dit het is komen er één voor één vier zeer jonge muzikanten het podium op die het nummer overnemen en The Fatal Flowers langzaam het podium verlaten. De nieuwe generatie neemt het over. De vier kinderen brengen het nummer tot een goed einde en krijgen een oorverdovende ovatie van het publiek. Wat een geweldig en toepasselijk einde van het concert denk je dan. Maar tot ieders verrassing komt de groep toch nog een keer terug voor misschien wel een nog toepasselijker einde met een prachtige uitvoering van Pete Seeger’s Where have all the flowers gone.
Dit is een reünie zoals die moet zijn maar je niet vaak meemaakt. Een overweldigende avond in alle opzichten. Eigenlijk zijn The Fatal Flowers veel te goed om er mee te stoppen. Dat kan en mag eigenlijk niet. Maar als dit wel echt het einde is, hulde. Zo doe je dat. Op je absolute hoogtepunt.