Het is weer tijd voor Bospop! De warmte van vorig jaar gaat zich duidelijk niet herhalen en het is maar de vraag of Sting ons wel of niet gaat verblijden met zijn aanwezigheid, maar toch heeft iedereen er zin in en gaat met goede moed richting Weert. Een aantal teleurgestelden gezichten, omdat hun lievelingsband Snowpatrol heeft afgezegd. Maar hè, een betere vervanger hadden ze niet kunnen regelen!
De vrijdag van Bospop 2019 wordt afgetrapt door Wille & The Bandits, een bluesrockband met folk invloeden uit Groot Brittanië. Het weer is nog niet zo denderend, wat voor de mannen misschien wel een voordeel is, aangezien veel mensen de tent in vluchten. Dat is zeker niet de enige reden dat ze daar staan, dit is al snel duidelijk. Pas de eerste act van de dag, maar toch krijgen ze toeschouwers al redelijk aan het dansen. De energie die ze in hun performance stoppen is aanstekelijk en de cover van Fleetwood Mac die gespeeld wordt valt zeker in de smaak. Black Magic Woman past overigens ook perfect bij de stijl van deze band.
Matt Simons heeft in de afgelopen jaren een grote fanbase opgebouwd, dit is duidelijk te zien. Het is nog redelijk vroeg op de
dag, maar er heeft zich al een behoorlijke menigte voor het podium opgesteld. De main stage van Bospop wordt ingewijd met een kalme, maar zeker sfeervolle performance. Het bandje dat Matt heeft meegenomen bestaat stuk voor stuk uit getalenteerde en enthousiaste muzikanten. Uiteraard komen de grote hits van Matt voorbij, zoals With You. Hij sluit zijn performance af met het nummer We Can Do Better, van zijn laatste album After The Landslide, dat in april 2019 is uitgekomen. Een sterke afsluiter met een mooie boodschap. Ook wel een beetje kritisch tegenover de maatschappij van tegenwoordig, een element dat weer steeds meer terug begint te komen in de muziekwereld.
Een heftige regenbui jaagt een groot deel van de festivalgangers weer terug de tent in, waar de Nederlandse band My Baby speelt. Koud hebben de natgeregende mensen het niet, want de artiesten warmen de tent goed op met hun vrolijke bluesrock. Zangeres Cato van Dijck roept het publiek op tot een anti-regendans en al snel klaart de lucht weer op en komt zelfs het zonnetje door!
De romantische sfeer die is neergezet door Matt Simons wordt voortgezet door 
James Morrison, die bekend staat om zijn ballads en lovesongs. Ook hij heeft een behoorlijke band bij zich, om het tedere geluid van zijn acoustische gitaar te ondersteunen. De hese stem van Morrison is op afstand al te herkennen, bijgevallen door de warme klanken van zijn achtergrond zangeressen. Ondanks het feit dat hij redelijk kalme muziek maakt, staat hij enthousiast op het podium en laat ook een indrukwekkende stage presence zien. Het nummer waar hij mee doorgebroken is, You Give Me Something, wordt nog steeds met evenveel passie door hem gezongen, evenals het gevoelige nummer Broken Strings. Eén van zijn achtergrondzangeressen neemt bij dit nummer de plaats van Nelly Furtado in, die meedoet in de originele versie.
Tijd om de rock&roll-kant van Bospop weer op te pakken met The Charlatans! Uiteraard niet de band die we kennen uit de jaren zestig, maar deze mannen kunnen er ook wat van. Steengoede muzikanten, die helaas toch minder succes hebben gehad dan tijdgenoten in hun genre. Waarom dat zo is, is nooit echt duidelijk geweest. Het zou te maken kunnen hebben met de manier waarop zanger Tim Burgess contact maakt met zijn publiek, aangezien dit nogal flauwtjes over komt. Hierdoor stellen de toeschouwers zich toch iets minder enthousiast op tegenover de Indierockband.
Richard Ashcroft is natuurlijk ook geen kleine naam op dit festival. Hoewel zijn 
band The Verve al een hele tijd geleden uit elkaar is gegaan, treedt hij zelf nog steeds met veel plezier op. Vandaag staat hij echt in zijn uppie op het podium, alleen vergezelt door zijn acoustische gitaar. Je zou zeggen dat het op een gegeven moment suf wordt om naar te kijken, maar niets is minder waar. De simpele performance geeft het publiek juist de gelegenheid om zich totaal op de muziek zelf te focussen. Hij draagt zelfs camouflage kleding, alsof hij liever niet eens gezien wil worden. ‘Luister maar gewoon naar de muziek, de man die op het podium staat is niet belangrijk’. Dit lijkt hij te willen zeggen. Het werkt uitstekend. De toeschouwers worden er gewoon stil van en staan geboeid en met kippenvel op hun armen te luisteren naar de geweldige artiest. De acoustische versie van Bittersweet Symphony die hij speelt maakt het helemaal af.
De zon is al even onder gegaan en dit is maar goed ook, want de prachtige lichtshow die wordt neergezet door de band Kodaline moet in alle glorie aanschouwd kunnen worden! Deze artiesten maken het gemis van Snowpatrol wat draaglijker voor de fans. Ze spelen toegankelijke muziek, die goede afwisselingen bevat tussen rustige, gevoelige stukken en wat steviger gitaarwerk. De stage wordt optimaal benut, wat samen met het licht zorgt voor een gave show. Het nummer All I Want is gebruikt voor verschillende tv-shows en is sindsdien al meerdere keren gecoverd door andere artiesten.
Het is zo ver, de act van de dag. De artiesten die op het laatste moment nog toestemden om in te vallen voor Snowpatrol. Ze komen op in de meest imposerende outfits, zoals we ook wel gewend zijn van de mannen van Toto. Hun show barst van de solo’s en keiharde riffs. Ze zijn duidelijk nog erg goed in vorm, zowel instrumentaal als vocaal gezien. Alle hits komen voorbij, waaronder Rosanna en Hold The Line. Tussen de nummers door vertellen de artiesten leuke verhalen over de manier waarop lyrics en melodieën zijn ontstaan. De interactie met het publiek staat hoog in de prioriteiten-lijst en dat heeft een mooie invloed op de gehele performance. De hoge noten zijn nog steeds geen probleem voor zanger Joseph Williams. Tegen het einde van de show vraagt hij zijn publiek: ‘Are you ready to hear… that song?’
In reactie hierop krijgt hij een daverend applaus, waarna de mannen een verlengde versie van het populaire nummer Africa inzetten. Al met al was het een prima eerste dag, ondanks het afzeggen van Snowpatrol.
Tekst : Eilish Janssen
Fotografie : Barbara van Geffen
