Een slechte dag voor zowel de organisatie van Bospop als de bezoekers van het festival. Sting heeft alsnog zijn show afgezegd, dit wordt ’s middags bekend gemaakt. Het aantal teleurgestelde gezichten is nog een stuk hoger dan dat van de vrijdag, aangezien de zondag van Bospop compleet uitverkocht is. De dag staat helaas in het teken van onduidelijkheid en teveel schuiven in het programma, maar gelukkig zijn er nog een aantal artiesten waar een groot deel van de festivalgangers ook erg naar uitkijkt.
De zondag van Bospop staat in het teken van soul en funk. Dit begint al bij de eerste artiest van de dag, Jessica Wilde. Een prima performance, al lijkt de band er wat minder zin in te hebben, waardoor Wilde het meeste werk zelf moet doen. Ook Marc Broussard, de eerste act van de dag in de tent, houdt de soul vibe erin en combineert deze met een lekker vleugje rock, zoals dat ook hoort in de rocktent. De festivalgangers beginnen wakker te worden, dat is duidelijk te merken aan de manier waarop ze meezingen met Papa Was A Rolling Stone.
Niet alle artiesten hebben na zoveel jaar nog steeds plezier in het performen, maar de
mannen van Level 42 duidelijk wel. Ze staan op het podium met enorm veel overtuiging en enthousiasme. Mark King weet meteen alle aandacht naar zich toe te trekken door zijn met ledlampjes versierde bas. Ook deze band heeft een hoog meezing gehalte, hier zijn ze zich zeker van bewust. Alle grote hits komen voorbij, waaronder uiteraard Running In The Family en Lessons In Love. Wat daarentegen nog leuker is dan die hits, is het relatief nieuwe nummer dat gespeeld wordt, Build Myself A Rocket.
Een deel van de toeschouwers begint al aardig nerveus te worden aangezien er nog steeds geen bericht is geweest over Sting, daar wordt je niet bepaald vrolijk van. Dit minder optimistische gevoel wordt nog eens versterkt door de duistere nummers van The White Buffalo, maar dat is absoluut niet bedoeld als kritiek. De donkere stem van Jake Smith is perfect voor zijn nummers en hij zet een indrukwekkend optreden neer. De afwisseling houdt het publiek scherp en gefocust op de muziek.
Het wordt dan toch eindelijk bekend gemaakt: Sting heeft afgezegd. Teleurgestelde reacties vanuit het publiek, waarvan een groot deel toch wel kwam om de zanger van The Police nog een keer live te kunnen zien. De festivalgangers stellen zich op voor de mainstage voor Foreigner, hopend op een goedmakertje voor het slechte nieuws. Helaas blijkt er geen één van de originele leden van de band aanwezig te zijn, een beetje jammer en ook nogal onverwachts. Gelukkig hebben de hits van Foreigner het wel in zich om het publiek op gang te houden. Zanger Kelly Hansen weet de toeschouwers goed voor zich te winnen door een goede uitvoering neer te zetten van I Want To Know What Love Is. Het nummer wordt wel in een andere toonsoort gespeeld, zodat het beter bij zijn stem past.
Door het afzeggen van Sting moet er wat geschoven worden in het tijdschema. Helaas wordt dit niet al te duidelijk gecommuniceerd, met gevolg daarvan veel verwarde gezichten van mensen die in de tent staan te wachten op de band Rival Sons. De band blijkt pas twee uur later te spelen, waardoor er dus een uur stilte valt. Daarentegen wordt Rowwen Hèze nu verplaatst naar de mainstage, waar veel fans erg blij mee zijn. Al past deze band niet helemaal in de line-up, de Limburgers weten er toch een groot feest van te maken. Minder zijn we dan ook niet van hen gewend.
Tijd om even echt te rocken in de rocktent, met de band Rival Sons. Heerlijke 70’s-Rock, die nog extra wordt benadrukt door de
gouden stem van Jay Buchanan. De band lijkt niet heel bekend te zijn onder het publiek, behalve een paar springende fans vooraan bij het podium, maar de geweldige, aanstekelijke rocknummers krijgen iedereen toch aan het bewegen.
Eén van de bekendste namen van vandaag is toch wel Joe Jackson. Alhoewel de man nog perfect bij stem is en de meest prachtige nummers heeft gemaakt, is zijn act niet bepaald geschikt voor een open festival veld. Zijn meest bekende nummers speelt hij al redelijk vroeg in de set, waardoor de sfeer daarna een beetje weg valt. Is She Really Going Out With Him? en Real Men worden prachtig opgevoerd door Jackson, net even iets anders dan normaal. Eigenlijk een topact, maar in deze setting komt het helaas niet zo over als zou moeten. Een popzaal is meer de plek voor deze geweldige artiest.
Misschien dat het komt door de verwarring van de dag, maar het is verdacht rustig in de tent als de Chris Robinson Brotherhood begint met spelen. Aan het talent van de artiesten ligt het in ieder geval niet, want het voormalige lid van The Black Crowes zet met zijn band een intense en meespelende show neer. Helaas blijft het publiek toch een beetje weg gedurende de performance. Jammer, de mannen hadden meer verdiend!
Wellicht was het rustiger bij de vorige band omdat festivalgangers al vroeg bezig waren een plekje te claimen bij de mainstage,
waar het de beurt is aan The Specials om de vibe gaande te houden. Dit lukt hen prima, ondanks het feit dat ze hun gewoonlijke ska sounds een beetje achterwegen laten en meer voor de reggae gaan. Alsof de planning vandaag nog niet onduidelijk en verwarrend genoeg was, verlaat de band ook nog ineens het podium tien minuten te vroeg, zonder de intentie om nog terug te komen. Hun grootste hit Ghost Town laten ze daarmee achterwege.
Dit jaar wordt de zondag van Bospop afgesloten met ouderwets goede disco. De laatste act in de tent, Al McKays Earth Wind & Fire Experience, waarvan Al McKay helaas nog het enige originele lid van is. Ondanks dat, weten ze toch precies hoe ze alle festivalgangers aan het swingen moeten krijgen. De band bestaat uit steengoede muzikanten en met de zang is ook zeker niets mis. Zelfs de hoge noten van Fantasy worden bijna gehaald. De danspasjes zouden echter wel wat meer aangepast mogen worden naar de leeftijd van de bandleden, maar vooruit.
Nile Rodgers & Chic, de nieuwe headliner van de zondag van Bospop 2019, pakt hun nieuwe rol extreem goed op. Er komen 
maar erg weinig nummers voorbij die niet bestempeld zijn als grote hits, terwijl ze ook nog eens een half uur langer speeltijd hebben gekregen. Een mooie afsluiter met veel variatie, aangezien er niet alleen nummers worden gespeeld van Chic, maar ook succesvolle nummers waarvan Nile Rodgers de producer is. Hij zorgt er dan ook wel voor dat dit feit meer dan bekend is bij het publiek. Een nummer als Get Lucky van Daft Punk sluit dan misschien niet helemaal aan bij de gemiddelde leeftijd van de toeschouwers, maar het wordt toch goed ontvangen. Ondanks alle chaos en teleurstellingen van vandaag gaan de festivalgangers met een voldane glimlach op hun gezicht richting huis.
Verslag : Eilish Janssen
Fotografie : Barbara van Geffen
