Rolo Tomassi + Loathe + Cryptodira – Dynamo (Eindhoven) 31/07/2019

Vanavond in Dynamo een drietal mooie bands die het experiment niet schuwen zonder iets aan kracht te verliezen. Creatieve jongelui die The Basement gaan doen laten trillen met uitwassen van metalcore als mathcore en djent.
Jammer genoeg faalt de dramatische opkomst van het Liverpoolse Loathe een beetje door technische problemen. Wat er precies mis is, is me niet helemaal duidelijk maar de videobeelden die ze ondersteunen op de achtergrond moeten worden teruggespoeld en hun opening opnieuw gedaan worden. Vervolgens komt er een zwaar geluid uit de speakers die even de grond onder mijn voeten doet trillen. De experimentele metalcore van de heren is zeker wel origineel. Ze gingen er dan ook in 2018 vandoor met de titel “best UK breakthrough band” bij de Metal Hammer Golden Gods Awards.
Vocalist Kadeem France bulkt van de energie en eigenlijk is het podium in deze kleine zaal een beetje te krap voor hem. Regelmatig ben ik bang dat hij een collega omver schopt, valt over een snoer of tapijt of een gitaar in zijn gezicht krijgt. Wonderwel weet hij echter die gevaren te ontwijken, ook als hij een klein tripje van het podium in de zaal doet.
Waarschijnlijk toch wel de hardste band van de avond is het een lekkere opener die het publiek al lekker los weet te krijgen.
Cryptodira komt uit New York en speelt een iets ingetogenere set. Deels omdat ze redelijk proggy van geluid zijn dus de aandacht goed bij de instrumenten moeten houden. De vocals van hoofd vocalist en gitarist Scott zijn redelijk standaard metalcore van aard, maar de snerpende vocals van bassist Jeremy kan waarschijnlijk niet iedereen bekoren.
Noten worden (bewust) overgeslagen, de ritmes zijn verwarrend, de vocalen gaan van hard naar zacht… Yep, dit is zeker een vrij progressieve en “ingewikkelde” band. Toch knalt het soms ook gewoon lekker. Niet onverdienstelijk. En ze hebben mooie merchandise. Dat ook.
Het was al best gezellig druk maar bij Rolo Tomassi is de zaal dan toch echt wel vol. Frontvrouw Eva Spence heeft zich gehuld in een zwart jurkje waardoor je haar eerder zou verwachten in een indie bandje of denken dat ze de nieuwe Celine Dion is… Soms klinken haar vocals ook zacht en dromerig genoeg daarvoor, maar dan komen die explosies waarbij ze laat horen dat ze de grunts en screams heeft waar een echt kvlt band van onder de bank kruipt.
Het is fascinerend om te zien hoe ze als een balletdanseres over het podium kan bewegen het ene moment en het andere staat te headbangen. Muzikaal is het net wat minder ingewikkeld dan de voorganger, maar zeker niet erg toegankelijk. De mathcore zit vol met polyritmiek, verrassende wendingen en jazzy invloeden.
Er wordt afgetrapt met Rituals, die hakt er meteen lekker in want die zit met name vol screams en blastbeats. Even laten weten dat ze zijn begonnen aan de mensen die wellicht nog in de gang staan…
Het zwaartepunt van de rest van het optreden ligt zeker in het laatste album, Time Wil Die and Love Will Bury It met songs als Aftermath, The Hollow Hour en en afsluiter A Flood of Light. Na die afsluiter volgt er geen toegift, persoonlijk vind ik het ook niet de band voor een dergelijk gekunstelde aftocht.
Het was een avond met intelligent maar toch heavy vermaak van bands die zich zeker wel van hun beste kant hebben laten zien.