Festival ’t Zeeltje – 17-8-2019

Mijn collega Arjan schreef al over dag 1 hoe gezellig dit festival is. Ik kan dat zeker beamen. Na de vorige dag als persoonlijke hoogtepunten Martyr en Thundermother te hebben gezien verheugd ik me op de goede sfeer en leuke bands die me vandaag te wachten staan.
Het festival opent met de Zettense jonge honden van Mark of Chaos.  Met hun opzwepende punkrock met een paar verrassende riffs en breakdowns die uit andere hardere muziekstromingen komen en de boel fris houden blazen ze het publiek lekker wakker.
De heren van Sin City Rebels houden de energie er in. Met een frontman in de blote bast in de Iggy Pop stijl spelen ze onvervalste rock ‘n’ roll.
Nitrogods is een Motörhead coverband zonder dat ze echte covers spelen, op eentje na (Ace of Spades). Dat wil zeggen dat ze zich wel erg laten inspireren door deze band. Sterker nog, sluit je ogen en je zou denken dat je Lemmy hoort zingen in plaats van zanger/bassist Claus Larcher. Het mag klinken als een klok, het is eigenlijk wat teveel een kopie om echt te boeien.
Wat mij betreft zakt daarna de energie helaas wat in met act als Stacie Collins. De zanger van Grand East heeft energie genoeg en raast met zijn mondharmonica de tent rond zelfs, maar de psychedelische bluesrock kan mij persoonlijk niet zo bekoren.
Dan hoor ik liever de bijna bejaarde heren van Picture. Het ziet er een beetje raar uit, alle heren zijn grijs of kaal. Deze band werd dan ook al opgericht in 1978 en zijn na jaren pauze weer terug inclusief nieuw album.  Dan weet je gelijk waarom David Coverdale (Whitesnake) zijn haar verft en de voordelen van de make-up van Kiss. Me over deze indruk heen gezet klinkt zanger  Ronald echter perfect en hij hanteert de microfoonstandaard met een behendigheid waardoor je zou denken dat ze helemaal geen break hebben gehad. De nummers zijn gewoon heerlijk old school heavy metal en dat gaat wat mij betreft nooit vervelen.
Helaas is het weer wat minder bij het optreden van Dead Elvis, de eenmansband die oude rock ‘n’ roll brengt terwijl hij zijn gezicht verborgen heeft door een griezelig masker. Dat gaat een beetje ten koste van het aantal kijkers op het buitenpodium.
Het Achterhoekse Diggeth is met hun heavy doomrock net op tijd om me wat op te peppen na wat softere acts. Jammer alleen dat de podiumpresentatie een beetje saai is.
Saai is de podiumprestatie van The Dirty Denims niet te noemen. Als perfecte afsluiter van het festival weten ze flink wat volk te trekken met hun gelikte AC/DC stijl rock. Frontvrouw Miriam heeft duidelijk plezier in haar optreden en de band neemt regelmatig poses aan die perfect zijn voor de fotografen. Niet voor niets hebben ze ook een nummer You Make Us Look Good dat ze opgedragen hebben aan de kiekjesschieters.
De sfeer en bands waren wat mij betreft zeker genoeg om volgend jaar weer een kijkje te komen nemen.