Als ik de zaal omstreeks 20.00 uur binnenloop is het nog opvallend rustig in de Tilburgse poptempel 013. Het ontbreken van een voorprogramma heeft veel mensen ertoe bewogen om wat later binnen te komen druppelen maar bij aanvang is de zaal bijna uitverkocht en dus op een haar na vol. Ik spot veel 40 en 50 plussers die richting Tilburg zijn afgereisd om het succesvolle album Industrial Silence in zijn geheel live te beluisteren. Deze tour staat in het teken van dit album Industrial Silence en zal in zijn geheel gespeeld gaan worden deze avond.
De aankondiging van deze tour eerder dit jaar mag toch wel als een grote verrassing worden gezien omdat na de dood van gitarist en creatieve brein Robert Burås in 2007 Madrugada als band in 2008 ook stierf en ophield te bestaan. Tot begin 2019 waarna het nieuws naar buiten kwam dat Madrugada weer in de originele bezetting wilde gaan optreden. Na de grote revival van bands die hun meest succesvolle albums integraal weer op de planken brengen ben ik toch altijd wat sceptisch vooraf. Deze formule blijkt in de praktijk niet altijd garant te staan voor succes en zeker niet als geld de grootste motivatie is om je trucje weer te gaan doen op het podium.
Bij de eerste akkoorden van het openingsnummer Vocal is al snel duidelijk dat er bij Madrugada geen sprake is van trucjes. Het spelplezier spat er ondanks de melancholische muziek meteen vanaf en de band is zichtbaar blij na zoveel jaren afwezigheid weer samen op het podium te staan. Zanger en frontman Sivert Høyem neemt je met zijn donkere stem weer mee op een duistere maar tegelijk ook aangename reis. Na shine het vijfde nummer van de set neemt Sivert even de tijd om het publiek welkom te heten en te bedanken voor de grote opkomst. Het is de grootste show die ze tot nu op Nederlandse bodem hebben gespeeld. Een gitarist als Robert Burås is natuurlijk niet te vervangen maar Cato Thomassen die zijn plaats inneemt komt er qua beleving aardig in de buurt. De bezwerende solo’s die Thomassen speelt op het randje van het podium omarmen je en laten je dan heel rustig weer los. De melancholische sound klinkt nog net zoals vroeger en ook qua stem is Sivert Høyem in topvorm.
Visueel is het ook allemaal dik in orde met een goede strakke lichtshow en een brede videowand waarop de projecties draaien. Visueel hoogtepunt is de jas die de frontman in het midden van de show heeft aangetrokken.
Honderden spiegeltjes 
die felle lichtstralen weerkaatsen als een discobal waardoor de hele zaal wordt verlicht. Het is een mooi schouwspel maar wel wat over de top voor deze band. Tijdens Blue state trooper dragen de minimale verlichting en de rustige opbouw bij dit nummer juist bij aan een onheilspellende sfeer. Een mobiele spot in de handen van Sivert die druk bewegend van links naar rechts zwaait. De spot schijnt op het publiek in een donkere zaal als ware hij op zoek naar een dader van een misdrijf in het donker bos. Na het wat stevigere werk is de tijd van de ballads aangebroken. Vaak het moment dat een deel van het mannelijke publiek zich richting bar begeeft om wat te bestellen en dat is vanavond niet anders. Voordat de band hun eigen favoriete ballad Quite Emotional starten verteld Sivert dat de ballads vroeger een noodzakelijk kwaad waren tijdens shows om zo de honger naar het stevige werk wat aan te wakkeren. Anno 2019 zijn ze ouder en wijzer waarderen ze de ballads zelf meer dan ooit.
Dat het debuutalbum Industrial Silence van onschatbare waarde is voor Madrugada komt het beste naar voren in het verhaal wat voorafgaat aan Madrugada’s belangrijkste nummer namelijk Electro. Niet per se hun beste song maar wel de belangrijkste. De frontman verteld dat ze in de jaren 90 hopeloos op zoek waren naar een eigen sound maar bleven hangen in kopieën van U2 en REM tot op een nacht in een oefenruimte dit nummer ontstond. Alles viel op zijn plek en de lichten in de oefenruimte werden gedoofd. De verlichting buiten toen ze door het raam kekenen de stilte van het industrieterrein in de nacht vormde op dat moment het decor voor een prachtige ambiance. We wisten toen dat het goed zat en hebben dat nummer de hele nacht opnieuw gespeeld. Dit is een van de laatste nummers van de plaat en ook van de reguliere set maar met een geheel niet geheimzinnige hint laten ze weten dat er nog meer moois volgt in de toegift. Eerst volgt de gebruikelijke theatrale aftocht waarna de band na een pauze van een paar minuten het podium weer betreedt. Het muzikale toetje wordt aangesneden met het loom beginnende maar o zo lekkere klinkende Black Mamboo. Maar liefst 6 andere nummers uit het rijke oeuvre van volgen waardoor het woord toegift wel een heel ruim begrip krijgt. Publieksfavorieten Majesty en The Kids are on high street worden heel goed ontvangen en krijgen veel bijval van de fans. Sfeer, emotie en gevoel en melancholie daar draait het allemaal om bij Madrugada en dat is in 2019 nog steeds dik in orde. Zoveel jaren verder staat er echt weer een band die live zijn mannetje staat en wie weet ontstaan er uit dit enthousiasme weer plannen voor een nieuwe plaat. We wachten ongeduldig af.
