Rising Insane – Porcelain

Bij een goed metalcorealbum hoor ik graag aanstekelijke en sterke melodieën waarin clean vocals de boventoon voeren, maar waar tussendoor een lekkere grunt voor de nodige zwaarte zorgt. Wanneer er tussendoor nog een paar flinke breakdowns het contrast en de groove voeden ben ik geheel in mijn nopjes. Ik word op het album Nation van het Bremense kwintet Rising Insane op mijn wenken bediend.
Bovenstaand stuk schreef ik twee jaar geleden toen Rising Insane uit de lucht kwam vallen met het debuutalbum waarop ze lieten horen over de nodige kwaliteiten te beschikken. Toen waren ze nog niet getekend door een label, maar ondertussen hebben ze onderdak gevonden bij Long Branch Records en start november met het nieuwe en tweede album Porcelain.
Het gevoel dat ik had toen ik Nation beluisterde, krijg ik met Porcelain minstens weer. De twaalf composities op Porcelain hebben namelijk dezelfde prettige ingrediënten en laten een meer ontwikkelde band horen die rustig bij bands als Annisokay en Of Mice & Men kunnen aansluiten. Zeker wanneer je Born To Live en The Summary beluistert. Maar dat is aan het eind van het album. Rising Insane start het album met een jeugdige gretigheid in het uptempo The Marks You Left. Hier wordt meteen duidelijk dat alle aantrekkelijke metalcore-elementen op de juiste plaats gespeeld worden. In een aantrekkelijke sfeer wordt er mooi gebouwd naar een melodieus refrein. In titelnummer Porcelain is dat niet anders. Porcelain is gebouwd op een krachtige basis maar is in die kracht ergens ook heel meeslepend. Het is allemaal heel goed opgebouwd. Helpless neemt je daarna verder mee op de trip die Porcelain heet. Pure kracht met een heerlijke riff dat aanzet tot een fiks tempo. Maar de kracht van de muziek van Rising Insane ligt juist in die samensmelting van uptempo en melodie. Vooral de clean vocals bieden een mooi contrast met de sterke gruntpartijen.
In Half Life weet de band de clean vocals en de grunts samen te laten smelten in een soort meltkroes dat tot een synergetische uitbarsting uitmondt. Energiek en groovend zijn ondertussen kernwaarden van het album waarbij de klassieke metalcore steeds vorm blijft krijgen in bijvoorbeeld Neurotic.
Wat nog niet benoemd is, maar wat zo trefzeker geregeld in de composities voorkomt zijn de breakdowns. Half Life is daarvoor een voorbeeld, maar staat zeker niet op zichzelf. Awakening en Ignite zijn evenzo gezegend met dit metalgoud. In Ignite staat de breakdown dwars op het flinke tempo en volgt een technotussenstuk die daarna uitmondt in een zwaar aangezette groove.
Relatief rustig biedt The Lost Kids ook een stuk reflectie aan de start en in de coupletten. Hier geen techno-uitstapje maar vocaal wordt de rap er voorzichtig ingebracht.
Porcelain is van begin tot eind gewoon een vreselijk goed album dat blijft groeien naarmate je het vaker hoort. De afzonderlijke composities laten een krachtig geluid horen, maar daaronder is altijd die emotie die je meeneemt en die je onder de buik voelt terwijl de adrenaline door je aderen gepompt wordt. Nation was een prachtig debuut, maar met Porcelain laat Rising Insane horen dat het bij de grote jongens hoort en een band is die blijft groeien en een mooie toekomst heeft.