Despised Icon – Purgatory

2019 is een jaar om te smullen voor de deathcorefans. Na drie jaar komt namelijk ook Despised Icon met een nieuw album. Purgatory is de titel en verwijst naar een plek vol uitdagingen waar je de negatieve impulsen van binnen en buiten jezelf kunt ombuigen naar het positieve. Niet om perfect de wereld in te kijken, maar meer om je ‘demonen’ de baas te zijn om er daarna sterker uit te komen. Zo blijkt ook uit de zinsnede in het titelnummer: “What doesn’t kill you, makes you stronger”.
Ten aanzien van het album Beast uit 2016 is er weinig veranderd in de stijl van de band. De deathmetal cq deathcore is in alle facetten ruimschoots aanwezig op het nieuwe album en hoewel de bandleden weer wat ouder zijn, is daar in het energielevel niets van te merken. Zeker niet wanneer je drummer Ales Pelletier tekeer hoort gaan in meedogenloze drumritmes. Meedogenloos is misschien ook wel het centrale woord dat Purgatory kenmerkt. Dat zou je niet 1-2-3 zeggen wanneer Dernier Souffle inzet. Met een prachtig akoestisch stuk gitaarspel wordt het album ingeleid, maar daarna is het befaamde hek van de dam met Purgatory. Het doet me een beetje denken aan Grace van Lamb Of God dat eveneens rustig en liefkozend begint om daarna uit te barsten in een lavaeruptie van snoeiharde metal. In het titelnummer Purgatory is dat niet anders. Krachtig, snel, bruut met op de juiste momenten de tempoverschuivingen. Drumtechnisch is al aangegeven dat dit onnavolgbaar is, maar het gitaarduo Eric Jarrin en Ben Landreville zorgen er met hun zware riffs en hoge uithalen nog eens voor dat dit zwaarder en dieper komt te liggen. Zeker naar het einde toe wordt de groove langzamer en zwaarder van aard en is het trollenduo Alex Erian en Steve Marois de ideale partij om het meer power mee te geven.
Light Speed en Slow Burning vervolgen met een ultra-deathmetal/-corekarakter. Er is een grote variatie in het tempo en de megariffs lijken als een breakdown hun munitie in te zetten. Slow Burning heeft en geeft een extra adrenalinestoot. De pioniers van de deathcore laten ook hier zeker horen waar de bron ligt van het gehele genre. Met Slow Burning neemt Despised Icon stelling in de discussie rond het geweld dat ons overal omringt. Of het nu gaat om willekeurige schietpartijen of de nucleaire wedloop die uiterst actueel is. Fight Fire With Fire. Misschien wordt het eens tijd voor een andere dialoog dan diegene die we nu voeren, volgens Alex Erian. Dat laat hij in zijn zang horen en gelukkig ook in de pig squeals die perfect zijn neergezet in de compositie.
De tweede single Snake In The Grass is daar gelukkig ook mee gezegend. Nog niet bij de start, want daar heeft bassist Sebastian Piché de eer om de groove sterk in te zetten en zijn basgeluid komt halverwege nog eens sterk terug. Snake In The Grass is neergezet zoals het bedoeld is. Muzikaal is het agressief en heftig en heeft het alle kenmerken van het geluid van Despised Icon en is het een samensmelting van de diverse genrestijlen wat uitmondt in een universele deathmetalcorecompositie. Tekstueel gaat het over het feit dat je bedonderd wordt waar je bij staat terwijl je iemand het voordeel van de twijfel geeft.
En dan zijn we pas op de helft met het franstalige Vies d’Anges. Een pig squeal in het frans is dan heel bijzonder. Ook hier wordt er flink gespeeld met het tempo en lijkt het van punk tot doom te laveren. Vanaf hier lijkt de deathmetalinvloed wat meer naar voren te komen. Hoewel de band in Moving On weer verrast met een orkestraal begin. Deze compositie is wat minder snel, hoewel drummer Alex op de achtergrond flink van leer trekt, en kent wat meer melodieuze stukken. In Unbreakable is het dan toch weer het tempo dat geen grens lijkt te kennen. De riffs tussendoor geven het geheel een speels groovend karakter en houdt de aandacht flink vast. Wanneer dan ook bassist Sebastian zijn bas weer eens goed laat resoneren in het geheel daalt het geheel muzikaal weer af naar de diepten van het deathcorevuur om van daaruit de Apex Predator los te laten op de luisteraar. Snel, hard, nietsontziend en gefocust weet het roofdier je hier muzikaal te grijpen en niet meer los te laten. Ook met Legacy is er geen genade meer. Despised Icon heeft met dit album zijn muzikale klauwen in je gezet en het beste is om je mee te laten gaan en de adrenaline door je heen te laten stromen. Dead Weight aan het eind van het album consolideert daarna je gevoel.
Despised Icon laat op Purgatory horen dat de pioniers van het deathcoregenre een jaartje ouder mogen zijn, maar nog altijd als een voorbeeld kunnen dienen voor alle anderen. Na Beast wat het even stil, maar dit beest heeft niet op zijn lauweren zitten rusten. Ze hebben zich voorbereid op de nieuwe deathcoreshot die je omver blaast. Topklasse.