Reena Riot – Harmonie (Oudenaarde, België) 28/11/2019

Reena Riot, in Nederland zijn ze nog niet zo bekend. Deze Belgische band bracht begin dit jaar eindelijk zijn eerste full album uit. Na hun finaleplaats in de Rock Rally van Humo in 2012, nog steeds de beste barometer voor muzikaal talent, werden al wel een paar opnames uitgebracht, maar dat was teveel wat het management met de band van plan was en niet wat de band wou. Het nieuwe album Nix klinkt dan ook uiteraard anders. En nog beter. Veel beter. Deze week speelde Reena Riot het laatste concert van dit jaar, in de Harmonie in Oudenaarde (België). En het was ook nog eens de verjaardag van zangeres Naomi Sijmons.
Zij is de spil van de band. Ze heeft op het podium nog wat moeite om haar gitaar helemaal juist gestemd te krijgen, maar zodra de eerste noot gespeeld is en de eerste woorden door de boxen galmen, staat ze er als een fiere frontvrouw. Voorlopig nog geen diva-allures voor Naomi. Tijdens de duels met haar partner in crime Jan staat ze net zo met gekromde rug over haat gitaar gebogen als de anderen, helemaal one of the guys. Met die vertederende onbehouwenheid doet ze mij wat denken aan Kim Deal.
Muzikaal kan Reena Riot niet verder verwijderd zijn van de slordige grunge van La Deal, maar de band heeft wel goed geluisterd naar andere bands en artiesten uit dat tijdvak: Tori Amos, PJ Harvey, Sonic Youth. Songs beginnen al eens bij de eerlijkheid en lichtheid van Amos, die krachtige en heldere stem van Naomi ook, om dan zowel muzikaal als tekstueel dieper te graven zoals Polly Jean dat doet. Niet altijd, maar best wel vaak volgt er bij het einde nog een louterende noise-uitbarsting. Geen formule waarmee je vlot de radio haalt, maar wel een die op langere termijn rendeert.
De hele set in Oudenaarde is opgebouwd uit materiaal van album Nix. Starten doen ze met Tonight, de afsluiter van het album. Meteen een lange en heel intense track die wel mooi het visitekaartje is voor het verdere verloop van de avond. Daarna volgen Siren en Knife die een beetje pocket-versies zijn van Tonight: dezelfde rustige opbouw en vooral dezelfde bezwerende intensiteit. Het eerste rustpunt is Good Old Waltz, het enige nummer dat niet door Naomi geschreven werd. De band is inmiddels goed op dreef. Eén van de hoofdrollen is voor bassist Alan Gevaert. Hij heeft een lange staat van dienst, bij – om er twee uit te pikken – dEUS en Arno. Bij Reena Riot is hij de motor die een groot deel van de sound en het ritme bepaalt.
Reena Riot heeft zowat overal in Vlaanderen kunnen spelen dit jaar en dat vertaalt zich in uitstekende, doorleefde versies van Shadow, Bird, Somewhere en Mountains. All Systems Down heeft loeiende noiserock van begin tot eind en dan wordt de set al afgesloten met Waitin, dat ingezet wordt met een blueslick.
Reena Riot krijgt verdiend een toegift, waarbij eerst Naomi alleen met haar gitaar het podium opgaat voor een cover. Wie raadt welke cover belooft ze een pilsje. Het was Into Dust van Mazzy Star, maar dat pilsje heb ik nog te goed van haar. De band komt erbij voor Undone en het publiek neemt gretig de ‘oe-oe’s’ van het refrein over.
Als je als dochter van Fons Sijmons (The Scabs, K13, …) in Vlaanderen in een bandje wil spelen, heb je voor de een alvast een voorsprong terwijl anderen je zelfs geen kans gunnen. Dan heb je heel wat vastberadenheid nodig om stronteigenwijs je zin te gaan doen en je eigen pad uit te stippelen. Die Vlaamse koppigheid leverde voor Reena Riot een fantastisch album op. Hopelijk zien we deze fijne band eens vaker aan het werk in Nederland.