Dit jaar zag ik meer shows en luisterde ik naar meer albums dan ooit. Er was bijzonder veel moois te zien in ons land en er verscheen een enorme dos
is nieuwe muziek van nieuwkomers en gevestigde namen. Het was dan ook een uitdaging om de spreekwoordelijke krenten uit de pap te halen maar de volgende optredens en albums waren toch mijn grootste favorieten dit jaar.
Favoriete shows:
- Sick Of It All (Effenaar)
- Zoli Band (Dynamo)
- Michale Graves (Dynamo)
- Monster Magnet (Effenaar)
- Underside (Dynamo)
Ik herinner me hierbij vooral hoe tof het was dat Sick Of It All 1 van de meest vriendelijke pits had die ik ooit zag bij een hardcore show. Het was heel tof om de frontman van 1 van mijn favoriet bands, Ignite in zo’n klein zaaltje te zien met de Zoli Band. Michale Graves liet me weer eens horen dat het met name zijn tijd bij The Misfits was die ik cool vond. Het was tof om te zien dat het goed gaat met Monster Magnet frontman Dave Wyndorf. Underside liet met ontzettende overgave horen dat er toffe metal uit Nepal komt.
Favoriete albums:
- Whitechapel – The Valley
- Killswitch Engage – Atonement
- Thy Art Is Muder – Human Target
- Asagraum – Dawn Of Infinite Fire
- Dictated – Phobos
- Zoli Band – Santa Monica
- The Raven Age – Conspiracy
- Slipknot – We Are Not Your Kind
- Dream State – Primrose Path
- Lacuna Coil – Black Anima
Wat deze albums zo goed maakt is met name hoe gevarieerd en creatief ze zijn. Neem nu de geweldige combinaties van cleanere vocalen samen met superzware maar verstaanbare grunts van Whitechapel’s Phil Bozeman. Ook Thy Art Is Murder wist met een brute plaat uit te komen waarbij de screams en grunts gewoon wel verstaanbaar zijn. De geweldige emotie en empowering teksten van Killswitch Engage’s Jesse Leach wisten me soms bijna tot tranen te roeren. Zelden hoorde ik op een black metal album zo’n meeslepende riffs als op het album van Asagraum. De kracht van de stem van Zoli Teglas wanneer hij geen melodic hardcore maar gewoon traditionelere hardrock zingt. The Raven Age is gewoon het type plaat die je in welke bui dan ook prima kunt draaien. Slipknot kwam weer met een erg gevarieerd album zoals altijd. Dream State heeft een geweldige frontvrouw die haar emoties op allerlei manieren weet te uiten via haar teksten en met haar geweldige stem. Lacuna Coil bracht een veelheid aan stijlen gelardeerd met prachtige visuals en dito concept. Ook het concept van Dictated’s Phobos is supercool en de muziek schopt gewoon keihard kont.
Na al dat moois ben ik benieuwd wat er in 2020 gaat komen. In ieder geval ga ik weer veel shows zien en hoop daar veel van de lezers te mogen begroeten en een drankje mee te doen. Daarnaast zal ik meer albums gaan reviewen weer en kom ik met een reeks van interviews over mensen met een handicap in de muziek.