Eefje de Visser – Bitterzoet

Als frequent kijker van DWDD (De Wereld Draait Door) verheug ik me altijd op de muziek die in deze talkshow een rol speelt. Ik heb door dit programma al aardig wat ontdekkingen gedaan. Meest recente ontdekking is Eefje de Visser. Volledig onbekend met zowel haar naam als muziek werd ik op 21 januari 2020 aangenaam verrast door het nummer Zwarte Zon. Afkomstig van haar nieuwste album Bitterzoet. Maar het was niet alleen de muziek die me raakte, maar ook de choreografie en de sfeer. Daar is duidelijk heel goed over nagedacht mompelde ik.
Singer/songwriter Eefje de Visser speelt sinds haar dertiende jaar gitaar. In Tilburg werd ze als songwriter aangenomen op de Rockacademie. Het winnen van de Grote Prijs van Nederland in 2009 betekende haar doorbraak. Ze tourde veelvuldig, onder andere als voorprogramma voor Lucky Fonz III. Begin 2011 bracht ze haar debuut-cd De Koek uit. Gevolgd door Het Is (2013), Nachtlicht (2016) en nu dus Bitterzoet.
Kenmerkend aan de muziek van haar Nederlands/Belgische band zijn de donkere drums, warme synthesizers (vaak gespeeld door twee toetsenisten). Het zijn vaak toegankelijke nummers die door Eefje de Visser met haar wat hese en bezwerende stemgeluid gezongen worden. Sommige nummers hebben iets melancholisch in zich. Anderen zijn subtiel omgeven met mysterie (zoals Pixels en Stilstand).
Toetsen (Rhodes, piano, synthesizers) en ritmiek hebben een belangrijk aandeel in de muziek, waar gitaar nauwelijks wordt gemist. Ze worden enerzijds als sfeerbepalend instrument ingezet, maar brengen ook moderne dance-invloeden aan het voetlicht. Wat dat betreft is Zwarte Zon het ultieme Eefje de Visser nummer. Dit nummer heeft alles wat haar muziek zo uniek maakt. Daarnaast geeft ze blijk experimenteren niet uit de weg te gaan.
Op Bitterzoet staan 13 nummers met een totale speelduur van ruim boven de 50 minuten. Dat is veel voor muziek als deze, die je als het ware dwingt je aandacht vast te houden. Zeer gedurfd is dan ook het laatste nummer Groen. Een ballad van ruim vijf minuten waar piano en elektronica centraal staan. Normaal zou ik op de stoptoets van mijn installatie beroeren. Maar iets van binnen dwong mij dit album tot en met de laatste seconde uit te luisteren.
Alles zeggend zijn de woorden van Eefje de Visser zelf: “De plaat moest voelen als een trage trip, een romantisering van de werkelijkheid, pijnlijke ervaringen gemixt met warmte. De titel heeft ook een link met de smaak van drank, het maakt de wereld mooier, maar het escapisme kan ook wrang en onecht zijn”.