Polaris – The Death Of Me

Met het debuut The Mortal Coil zette het Australische Polaris zichzelf twee jaar geleden stevig in het internationale metalcorezadel. Optredens met Architects en Parkway Drive en diverse festivals waren het gevolg. Voor de opvolger The Death Of Me, dat ze tussen alle bedrijven door schreven, keerde de band terug naar de tijdelijke studio in een huis in Mollymook waar ze los van alle hectiek rustig het album konden opnemen.
De elementen die The Mortal Coil kenmerkten zijn op The Death Of Me zeker aanwezig en zelfs nog aangedikt in de contrasten waarmee Polaris zijn naam eer aan doet.
De gretigheid heeft op het nieuwe album op diverse momenten een nieuw hoogtepunt weten te bereiken. In de singles Hypermania en Landmine is dat zeker terug te horen. De band beschikt over twee uitstekende zangers waarbij Jamie Hails de grunts en screams normaliter voor zijn rekening neemt en Jake Steinhauser de clean vocals. Hypermania bleek echter zo’n energiebom te zijn dat ze besloten om zowel Jamie als Jake de screams te laten doen op de compositie. Wat je dan krijgt is een zonnepaneel onder hoogspanning dat de idee van de teksten meer kracht meegeeft. Landmine kent eenzelfde intensiteit hoewel Jake hier zeker de clean vocals sterk neerzet in de energieke setting. Je wordt daarbij heen en weer geslingerd totdat een sterke breakdown je omver blaast en de gitaristen Rick Schneider en Ryan Siew riffend en solerend uithalen. In Vagabond weten ze een zwaar riffgeluid en snerpende gitaaruithalen in een groovende basis vorm te geven. Wat de compositie als voordeel heeft is het melodieuze refrein waarmee je even terug op aarde wordt gezet.
Verder op het album is het zeker metalcoregenieten van Creatures Of Habit, The Descent en Above My Head waarin het aanstekelijke refrein je meteen meeneemt op de metalcorereis naar jezelf. Daar zorgt het gevoelige Martyr (Waves) zeker ook voor of het gevarieerde Masochist waarin de uitersten opnieuw worden verkend net als in All Of This Is Fleeting. Het gitaargeluid is subtiel in den beginne aanwezig en doet een terugdenken aan de jaren tachtig. Het refrein is sterk en intens en de samenzang van Jamie en Jake is tot in de perfectie neergezet. All Of This Is Fleeting is zo’n compositie die je gewoon in de borstkas en buik voelt kruipen en bewegen. De breakdown na de grunts van Jamie is ijzersterk en één van de beste van dit jaar.
The Death Of Me is dé sterke opvolger van The Mortal Coil en lijkt nog energieker te zijn waarmee Polaris de uitersten in hun metalcoregeluid verder opgerekt hebben. Het hele album ademt een beetje berusting, maar nog veel meer ademt het energie, een mate van boosheid en agressie die via de boxen op je af wordt gevuurd.