Treurwilg – An End To Rumination

Met een bandnaam als Treurwilg kan je meteen een paar genres uitsluiten. Viking-of powermetal zal het wel niet zijn en symfonisch vast ook niet. Met doom, funeral doom, postmetal en sludge zit je al een heel stuk dichter in de buurt. Post-extreme of post-doom zouden ook nog kunnen werken als definitie voor de muziek van Treurwilg, uit Tilburg.
Met An End To Rumination zijn ze aan hun tweede album toe. Een aantal zaken zijn gelijk gebleven ten opzichte van het debuut, zoals de diep-guturale grunts van Rens. Alsof er onder zijn ‘gut’ nog een leegte gegraven is waar die grunts nog wat extra in resoneren. Voorts is er nog steeds de mix van massieve funeral doom met postmetal, al heb je nu ook wat vage invloeden van atmosferische blackmetal. Fans van Eye Of Solitude, Godthrymm, Faal, Dool en Growing Horns zullen hier zeker hun gading in vinden.
De knisperende doomtracks slepen zich met hun grote volumes makkelijk naar de grens van tien minuten en daar nog voorbij. Eén van de uitzonderingen op dat slepen of kruipen is de track Shallow Pools Of Grief, die voor doommetal best een pittig tempo heeft, net iets trager dan voor bv. stoner.  Niet alleen daardoor (ook door o.m. de knappe spanningsboog die opgebouwd wordt) is dit één van de beste tracks van het album, samen met In Ruin And Misery.
In doommetal lopen de Nederlandse bands niet dik gezaaid. Treurwilg mag je na dit album beschouwen als een blijvertje, als een band waar we nog heel wat troost in zullen vinden voor iemand ‘m omhakt.
https://treurwilg.bandcamp.com/releases