Wound Collector – Depravity

De saxofoon is in metal niet zo uitzonderlijk  als je zou denken. Op het internet circuleren tal van lijstjes van bekende en minder bekende metaltracks waarop een saxofoon te horen is. Met name in de progmetal gebeurt dat al eens, net als in door jazz geïnspireerde en avantgarde-metal. In blackmetal waren er recente tracks van o.m. Ihsahn die het instrument omarmen. In deathmetal is het dan weer uitzonderlijk. Rivers of Nihil is zowat de enige deathmetalband die de sax een vaste plaats geeft, maar in verhouding nog veel minder dan Wound Collector. Die laatste is niet toevallig een Belgische band want de saxofoon is dan ook een Belgische uitvinding.
Wound Collector kiest voor een sax-integratie in de band als bij de bekende sax-rockband Morphine, waarbij het instrument heel centraal staat. Het instrument krijgt een ruime plek onder de zon voor solo’s en melodieën en gaat ook nog eens afwisselen met de vocalen. Ondanks dat de sax bij Wound Collector de plaats inpalmt van de eerste of tweede gitaar, denk je bij de eerste sax-tonen al snel aan proggy en jazzy invloeden, maar geef het wat tijd en herhaling en dan valt dat vooroordeel weg en hou je op het nieuwe Depravity een knap album over.
Deathmetal staat doorgaans bol van de korte en snelle gitaaraanslagen. Dan is de saxofoon op papier toch eerder een instrument voor de langer aangehouden noten in de achterliggende melodielijnen van de tracks, maar daar neemt frontman Peter Verdonck geen genoegen mee. Hij heeft zijn speeltechniek op de sax zodanig op punt gezet dat hij nergens de snelheid van de klassieke deathmetal afremt. Nerveuze breaks en tempowisselingen, compacte solo’s, … hij doet het allemaal. Zo bijzonder als het invoegen van de sax, zo doorsnee lijkt Wound Collector als je de sax eruit haalt. Maar dat is slechts een eerste indruk, want Wound Collector zou (net als Morphine) niet werken zonder sax. Het is veel meer dan een leuke gimmick om eruit te springen tussen tig bands die allemaal hetzelfde doen met dezelfde instrumenten.
Maar genoeg praatjes en over naar de muziek zelf. Openingstrack Death By Guillotine is het visitekaartje van het album, met een mix van klassieke deathmetalelementen en zaken die je doorgaans tegenkomt in experimentele jazz. Zo weet je meteen dat deze band niet alleen dankzij de sax buiten de lijntjes kleurt. Bij momenten klinkt het wat Oosters. War And Slaughter is meer oldschool death en heeft o.m. een nerveuze sax-solo. Doorgaans krijg je guturale grunts op Depravity, maar op deze War And Slaughter en ook nog op single Seduced Into Depravity hoor je ook wat cleane vocalen en die afwisseling werkt prima. No God Without Terror is rechttoe-rechtaan death met veel snelheid en testosteron. Na de prima single Seduced Into Depravity wordt op Inherit The Crown voor één keer de voet van het gaspedaal (of van de drumpedalen zo je wil) gelicht. Deze track is episch, met zelfs een stukje piano erbij, maar deathmetal is het niet.
Zo doet Wound Collector het slechts op één track. De eerste minuut van In Flanders Fields doet wat denken aan de mid-tempo-tracks waar Memoriam zo goed mee weg komt. Daarna haalt de band twee keer verschroeiend hard uit. Execution In Chaos en Royalty Achieved By War zijn razende deathmetal met lekker veel groove en diepe baslijnen. Afsluiter The Merovingian Defeat keert nog eens terug naar de oldschool-deathmetal met nerveuze tempowisselingen en ongenadig rammen op de drums. Hier zit van alle tracks op Depravity het minste saxofoon in, maar hij is er wel.
Dit fijne album toont dat je zelfs in deathmetal nog makkelijk nieuwe paden kan bewandelen en origineel kan klinken. Dat makkelijk moet je dan weer niet letterlijk nemen, want deze Wound Collector heeft muzikaal-technisch en in songopbouw echt wel het onderste uit de kan gehaald.