Nightwish – Human :||: Nature

Op vrijdag 21 februari 2020 kreeg ik de kans tijdens de Nightwish persdag al het nieuwe album Human :||: Nature te beluisteren. De echte release van dit nieuwe album zal plaatsvinden op 10 april 2020 via Nuclear Blast. De band zelf behoeft geen intro meer want de band draait al ruim 20 jaar mee in de scene en scoort met elk nieuw album steeds hogere ogen. Zo ook met Human :||: Nature. Meer informatie over het nieuwe werk was eerder al te vinden hier op Rockportaal door middel van een interview met Tuomas. Deze kan je hier vinden. Eerlijk is eerlijk. Dit album kost een paar luistersessies om het album echt te kunnen begrijpen. Volgens Tuomas is het ook niet redelijk om een review te schrijven na de ene luistersessie die we kregen in een onrustige ruimte. Dus luister ik het album nog een aantal keer meer om er een fatsoenlijke review over te kunnen schrijven. Ik pak mijn noties erbij die ik maakte tijdens mijn luistersessie op de persdag en ga weer aan het luisteren. Is het album nog steeds zo gaaf? Je leest het hieronder.  
Het album steekt van wal met Music. Hypnotiserende klanken zijn het eerste wat we horen. Al snel worden deze aangevuld met dierlijke geluiden die haarfijn inhaken op de eindtonen van The Greatest Show On Earth. Ook hier begeven we ons al snel in tribal, trance sferen. Niet veel later breekt het nummer los op sublieme meteen kippenvel manier. Het is ook meteen duidelijk dat Floor behoorlijk op de proef is gesteld. De zangpartijen lijken simpel in eerste opzicht maar dat zijn ze zeker niet. De enorme teksten die zij eruit perst met één vinger in de neus. Om het ook over het bereik te hebben. Alle regionen worden gebruikt. Wat opvalt is dat Nightwish het zich niet makkelijk heeft gemaakt. Er gebeurt heel veel op muzikaal gebied. De sound is ietsje anders dan we van Nightwish gewend zijn maar toch is het nog steeds overduidelijk Nightwish wat we horen. Koren zijn nog steeds op de achtergrond aanwezig, er zit een mooie opbouw in de nummers die ook nog eens fijn aangevuld worden met heftige riffs. Terecht een mooie opener van het album. Verder met Noise. Deze track konden we al geruime tijd bewonderen op Youtube. Deze track gaf al een mooie indruk van wat we konden gaan verwachten van het nieuwe album. Rustige partijen wisselen elkaar mooi af met wat ruiger werk. Shoemaker gaat op middeleeuwse manier van start om al snel uit te monden in een wals achtige track. Uiteraard wel op de Nightwish manier met een flink stel ballen. Troy krijgt hier ook een mooie rol. Deze keer niet alleen op zijn fluiten maar ook op vocaal gebied. Beiden stemmen werken prima samen. Aan het eind mag Floor nog shinen met haar klassieke opera stem. Genieten van de bovenste plank. Verder met Harvest. Hier mogen we genieten van folklore ten top. Het is misschien wel de vreemde eend in de bijt. Toch is het wat mij betreft een erg gaaf nummer. Als een kabbelend beekje op een mooie zomerdag suist dit nummer voorbij. Maar er is ook ruimte om de voeten van de grond te halen en nog een dansje te wagen.

Pan is een op en top Nightwish nummer. Met vlagen wordt er terug gegrepen naar invloeden uit ouder werk uit hun repertoire. Bol van heftige gitaarriffs zonder dat het overdadig wordt. Dit is een track die je krijgt als je de Efteling en Disneyland in een sneeuwbal zou stoppen en ermee schud. Sprookjesachtig maar met flink de beuk erin. How’s The Heart zet je aan het denken. Hoe staat het er in onze harten voor. Een wederom mooie folkloristische track. In Procession vinden we een wederom rustig stukje werk. Als je de lyric video erbij pakt, die trouwens voor elk nummer beschikbaar voor disc één van het album, dan wordt je helemaal stil. Een hele rits aan dieren die met uitsterven bedreigd zijn passeren de revue. Akelig om te zien eigenlijk en tegelijkertijd diep triest. Het is onbeschrijfelijk wat wij als mens onze planeet aarde aan het verkloten zijn. Met Tribal zetten we weer een tandje gas bij. Een gave rocktrack met ballen. Hier en daar vinden we venijnige haken die ons genadeloos even een andere kant op slingeren om vervolgens weer in een andere haak verstrengelend te worden. Ook de tribal elementen zijn subliem aanwezig. De catchy zangpartijen waarbij Floor en Marco samen zingen werken fijn. Rauw en recht in je gezicht. Dat de band prima oergeluiden kan maken hebben ze al bewezen met The Greatest Show On Earth. In deze track worden ze voor heel even weer uit de kast gehaald. Denk daar gaaf percussie werk bij en dan is het feest compleet. Prima track!

Als laatste track van disc één vinden we Endlessness. Deze track weegt een stuk zwaarder dan zijn voorgangers. De vaart wordt er behoorlijk uitgehaald. Daar waar er genoeg ruimte is voor luchtigheid in de andere tracks voel je hier meteen het zwaarmoedige. Hier mag Marco ook shinen met zijn rauwe stem waar hij om bekend staat. Deze past dan ook prima bij de sfeer die neergezet wordt. De opbouw naar het einde toe, prachtig! Een waardige afsluiter van disc één.
We gaan verder met disc twee. Dat deze een stuk rustiger zal worden dan disc één dat weten we al. Dit is het gedeelde geweid aan natuur. We gaan van start met Vista. We horen in het begin gesproken tekst door Floor. Al snel komt er prachtig mooi cello spel om de hoek kijken. Geen vol gas of veel opsmuk track maar filmisch. Kippenvel tijdens de serene zang van Floor. Meer? Yes please! The Blue gaat naadloos over op zijn voorganger. Je voelt haast de deining van de zee met af en toe een golf die kapot spat tegen de rotsen. The Green voelt als een mooie wandeling door het bos op de vroege ochtend. De eerste zonnestralen komen door de mist, mooi spel op de harp. Alles wordt wakker in de natuur. Een track waar ik blij en happy van wordt. Mooi, puur en sereen zijn wel de steekwoorden in deze track. Moors geeft ruimte aan Troy om te shinen met zijn bagpipes. De warme klanken komen hier dan ook prima tot zijn recht. Een track die mooi de geschiedenis van de Moren laat horen. Rustige stukken wisselen elkaar af met wat meer ruigere stukken. Hier kan je de strijd die de Moren hebben gevoerd voelen. In Aurorae kan je letterlijk de wispelturige mooie poollichten zien. Licht, luchtig, vrolijk. Quiet as the snow is wat mij betreft wel de topper van disc twee. We horen gefluister en subtiel piano spel. Als je je ogen dicht doet zie je in je verbeelding al de sneeuwvlokken vallen. Anthropocene maakt dat ik ga Googlen. In deze track zit het oudste stukje muziek ooit gevonden, Hurrian Hymn to Nikkal. Dit stukje muziek is  maar liefst 3.200 jaar oud. Dan krab ik mij achter mijn oren en denk, hoe kom je er op om precies dit stukje te gebruiken. Dit is zeker niet negatief bedoeld, eerder briljant. Prachtig dat wij hier van mogen genieten. Als laatste van disc twee vinden we Ad Astra. In zekere zin doet deze track mij wederom denken aan The Greatest Show On Earth. Een prachtige afsluiter die je ook aan het denken zet. Van deze track verscheen ook een lyric video in samenwerking met het World Land Trust Partnership. Deze track laat mij denkend achter tot de volgende luistersessie om weer een stukje te ontrafelen. Een waardige hekkensluiter van wederom een prachtig staaltje werk.

Het album om kort te gaan:
Het is duidelijk dat de band het zichzelf niet makkelijk heeft gemaakt. De nummers zitten stuk voor stuk allemaal ingewikkeld in elkaar. Soms misschien een beetje te ingewikkeld. Er gebeurt heel veel wat het ook wel weer heel gaaf maakt om steeds weer nieuwe stukjes te ontrafelen. In zekere zin zou je kunnen zeggen dat Nightwish zijn progressieve kant heeft ontdekt want deze wordt met vlagen niet geschuwd. Ook is Nightwish er achter gekomen dat de stemmen van Marco, Troy en Floor ontzettend goed bij elkaar passen. Daar wordt dan ook veelvuldig gebruik van gemaakt. Om eerlijk te zijn, ik houd er wel van. De nodige diepgang vinden we in de enorme lyrics van elke track. Ook deze zijn met vlagen net als de muziek wat moeilijker te begrijpen. Vaak stel ik mij de vraag, waar gaat het over? Het is duidelijk dat Nightwish zich weer naar een volgend level heeft getild. Ook is het gaaf dat Floor in al haar regionen mag shinen en dat zij flink is uitgedaagd. Eveneens de rest aan de bandleden krijgen de nodige uitdagingen aangeboden. Rete strakke gitaarriffs komen voorbij, diepe basslijnen, prachtige toetspartijen en wervelende drums. Alles wat je van Nightwish mag verwachten krijg je ook te horen. Daar waar disc één het meer zwaardere werk bevat pakt disc twee het een heel stuk rustiger aan. Zoals ik het in mijn interview al besprak met Tuomas is dit een disc om met je ogen dicht te luisteren en kijk wat je verbeelding met je doet. Ga eens in de natuur zitten met je hoofdtelefoon op en luister naar deze muziek. Ik kan het je aanraden.
Line up:
Tuomas Holopainen – Toetsen
Floor Jansen – Zang
Marco Hietala – Gitaar en zang
Emppu Vuorinen – Gitaar
Troy Donockley – Fluiten en zang
Kai Hahto – Drums
Tracklist disc 1:
Music
Noise
Shoemaker
Harvest
Pan
How’s The Heart
Procession
Tribal
Endlessness
Tracklist disc 2: All The Works Of Nature Wich Adorn The World
Vista
The Blue
The Green
Moors
Aurorae
Quiet As The Snow
Anthropocene (Incl. “Hurrian Hymn To Nikkal”)
Ad Astra