Axel Rudi Pell – Sign Of The Times

Er zijn een aantal artiesten die geheel volgens hun eigen regels, hun eigen muziek en hun onuitputtelijke creatieve energie al decennialang succesvol zijn. We kunnen de Rolling Stones en AC/DC noemen. In dat rijtje hoort zeker ook de Duitser Axel Rudi Pell die al decennialang doet waar hij goed in is en meer dan 1,7 miljoen albums wist te verkopen. Het nieuwe album van Axel heet Sign Of The Times en over de hele linie zullen fans van hem zeer tevreden zijn met zijn zoveelste kunststukje. De blauwdruk is uit de kast gehaald en zoals altijd weet hij de verwachtingen van een nieuw album perfect in te willigen. Hoewel de epische afsluiter Into The Fire een keer iets korter is uitgevallen dan we gewend zijn van hem.
Natuurlijk wordt het album ingeleid door een intro dat dit keer de titel The Black Serenade heeft mee gekregen. Daarna is het alle hens aan dek voor de kraker Gunfire die meteen warm aanvoelt. Zanger Johnny Gioeli is nog altijd een zeer begenadigd zanger waarvan het stemgeluid uitstekend past in het geluid van Axel die zoals altijd zijn gitaarspel ten dienste zet van de compositie. Het zijn niet alleen deze twee heren die voor het rockspektakel weten te zorgen, want de bezetting van de band van Axel is met toetsenist Ferdy Doernberg, bassist Volker Krawczak en drummer Bobby Rondinelli een zeer stabiele factor in het geheel. En vooral Ferdy mag bij de start even flink knallen.
De beleving gaat verder met Bad Reputation. Een compositie die in het rockgenre vertrouwd klinkt en een zeer melodieus refrein heeft dat je al snel moeiteloos mee kunt brullen. De voorspelbaarheid en vertrouwdheid is echter niet storend, maar heel geruststellend. Titelnummer Sign Of The Times is met ruim zeven minuten meteen een schot in de roos. Bijzonder is dat de melodie ontstaan is tijdens een soundcheck tijdens de laatste tour. Het tempo ligt lekker laag, maar draaft wel lekker door door heet riffgeluid op de achtergrond. Bobby weet met zijn spel op de snare juist die kracht uit te stralen die de compositie nodig heeft. Na ruim vier minuten volgt een goede groovend tussenstuk wat uitrolt in een gitaarsolo die geheel past in het karakter dat geschetst is met de ritmesectie die onophoudelijk de basis vorm geeft.
Nog geheel in mijn bubbel zet de band met The End Of The Line de vaart er even lekker in om dan terug te vallen op de ballad op het album. Een ballad die geheel binnen de lijntjes de emoties aanwakkeren met fraai gitaarspel en golven van intensiteit die je prikkelen. Ergens kan de ballad As Blind As A Fool gekenmerkt worden als een scheiding tussen de eerste en tweede helft van het album. Wings Of A Storm wordt wel omschreven als een hommage aan Deep Purple met Coverdale en Hughes maar dan met een gitaarstijl die misschien beter bij Jimi Hendrix past. Gezegd moet wel worden dat het geheel wel met de Axelsaus is overgoten natuurlijk. In Waiting For Your Call gaan we meer richting de heavymetal waarbij een krachtige riff centraal staat. Geheel van andere aard is het reggaespel waarmee Living In A Dream wordt gesierd. Het klinkt verrassend en bijzonder en het zou zomaar live goed kunnen vallen. Een stevig stuk gitaarspel doet echter de reggae smelten als sneeuw voor de zon en een rockritme komt ervoor in de plaats. En zoals eerder gezegd eindigt ook Sign Of The Times geheel in stijl met een epische afsluiter die met zes minuten vrij kort is voor deze Duitse gitarist. Qua geluid is het in Into The Fire ook anders dan dat we gewend zijn van Axel Rudi Pell. Het is wel duidelijk dat alle registers even open worden getrokken om Into The Fire van een bombastisch geluid te voorzien. Het tempo is laag, maar het gevoel is krachtig en vol. Axel neemt aan het eind van het album nog even flink de ruimte voor een gevarieerde gitaarsolo waarop het refrein weer naadloos aansluit.
Met de discografie van Axel Rudi Pell in het geheugen verwacht je altijd weer veel van een nieuw album. Daar schuilt een gevaar in, maar Axel zorgt ervoor dat dit gevoel heel snel verdwijnt en ook Sign Of The Times is een album in de beste traditie van Axel en levert hetgeen wat je verwacht, maar vooral ook hoopt. Dat de gitarist halverwege dit jaar 60 jaar gaat worden merk je qua energie en intensiteit absoluut niet op het album. Het is van voor naar achter een album dat nog meermalen afgespeeld gaat worden met een rits composities die heerlijk aanspreken.