Caligula's Horse – Rise Radiant

Met het album Bloom (het eerste album bij InsideOut Music) wist Caligula’s Horse vaste grond onder de voeten te krijgen buiten thuisland Australië. In Contact was een zeer geslaagd vervolg en de band tourde ondertussen volop met onder meer TesseracT, Opeth, diverse progfestivals en deed in 2017 Nederland nog aan in het voorprogramma van Anathema. Met nieuwkomers Ebonivory en Ironstone in het kielzog brengt Caligula’s Horse het vijfde album Rise Radiant uit.
De acht nieuwe composities op het album liggen sterk in het verlengde van wat we al gewend zijn van de band hoewel de vijf heren geregeld toch net wat meer de uitersten zijn gaan verkennen zonder de toegankelijkheid van het geluid te verkwanselen. Drie singles zijn inmiddels naar voren geschoven. De eerste was de opener van het album The Tempest. Caligula’s Horse zet hier muzikaal meteen een progressief huzarenstukje neer. De zang van Jim Grey zet zich voorzichtig in, maar pakt wel meteen in. Er wordt gewerkt naar een sterk en krachtig refrein waar het falset-stemgeluid van Jim zich staande weet te houden in de ‘orgie’ van progressieve klanken. Er wordt flink gespeeld met ritmes en met de intensiteit in de compositie. Naar het einde toe wordt de luisteraar ook nog eens getrakteerd op een progressief toetje. Een toetje dat naar meer smaakt, maar helaas is dat er niet. Eenzelfde gevoel bekruipt me bij Oceanrise. Over het algemeen is de progrock hier vrij toegankelijk, en niet complex, te noemen hoewel het wel degelijk tot het genre gerekend moet worden. Er is duidelijk een refrein aanwezig. Na een lekkere gitaarsolo van Sam Vallen is het ook nog even flink grooven maar dat duurt echt veel te kort. De derde single Valkyrie volgt echter met een sterke groove verweven met onregelmatigheden waardoor je steeds op het verkeerde been wordt gezet. Het behouden van dit muzikale evenwicht is fijn om te beleven. Er wordt stevig ingezet voordat een solo de melodie overneemt en een ingetogen stuk muziek je stiekem laat trillen van spanning die opgebouwd wordt en dan weer los gaat.
Slow Violence was de tweede single. Vooral bij de start is de zang met op de achtergrond de gitaar bepalend en een aanloop tot maatsoorten die elkaar afwisselen. Het refrein is daarbij vrij gemakkelijk te volgen en komt de falsetstem van Jim weer naar voren. Slow Violence is een zeer dynamische compositie met een heerlijk vol geluid.
De uitersten die verkend worden liggen veelal in het emotionele deel. Resonate is bijna a-capella neergezet en de melancholie ligt er dik bovenop. Daarnaast komt dat gevoel terug in Autumn waarbij gitaar en zang de compositie dragen. Dit is niet onbekend voor Caligula’s Horse, want ook op het album Bloom wisten ze eenzelfde gevoel op te roepen in Undergrowth. Je zou Autumn als een ‘lullaby’ kunnen omschrijven waarin invloeden van Anathema aanwezig zijn.
Hoewel Salt met een piano in het intro eenzelfde rustiek karakter lijkt te hebben, krijg je al snel een tsunami over je heen van muziek die bijna in het deathmetalstraatje zou passen. De compositie vervolgt zijn weg daarna in een meer jazzystijl met ingetogen zang. Hoewel de refreinen meer kracht bevatten is Salt overwegend ingetogen en rustig te noemen.
Dat is afsluiter The Ascent niet. Bijna traditiegetrouw krijg je hier een episch stuk muziek waar je u tegen zegt waarin alle elementen uit het geluid van Caligula’s Horse naar voren komen en vergelijkingen met Opeth voorzichtig genoemd mogen worden. Melancholie, rust, kracht en gevoel kleuren het muzikale landschap van Rise Radiant en The Ascent sluit daarmee waardig een album af waarop Caligula’s Horse nogmaals laat horen dat zij de progressieve rock tot in de puntjes beheersen.