Voidian – Through The Eyes Of The Flame

Voidian is een band uit Belgisch Limburg waarvan de leden het toch al een hele tijd uithouden met elkaar. In 2017 hadden ze al een EP uit in eigen beheer, nu is er het full album Through Eyes Of The Flame, bij polderrecords, een huis van vertrouwen voor stoner en heavy psych. Voor Voidian is doom het hoogste goed en daar voegen ze  – zeggen ze zelf – nog wat sludge en atmosferische postmetal en zelfs wat drone aan toe.
Dat lijkt al te kloppen bij Ritual Fire, de eerste van de vijf tracks op het album. De eerste helft van deze track heeft dat slepende van de doom en heeft ook iets onheilspellends in zich, met lange, sferische stukken die het cinematografische equivalent zijn van desolate en weidse landschappen.  Als doom het uitgangspunt is, ligt eens voorbij de helft het ritme hier wel hoog en sludge en post zit er weinig in. Maar de tweede helft is wel prima desert-stoner. De muziek klopt ook met de songtitel: je waant je zo rond het kampvuur bij indianen of aboriginals.
Nameless Night leunt dan weer zwaarder op de doom, met een log, slepend ritme. De drums hadden nog net iets vetter, massiever mogen klinken. Bij dit genre mag elke tik klinken als een roffelende donder en dat mis ik hier een beetje. Voorts zet Voidian als trio een heel dikke wall of sound neer, met nog net genoeg tijd en ruimte voor soms subtiele details. Op deze track dolt de band wat door constant te wisselen tussen clean en grunts, waardoor je als luisteraar je aandacht erbij houdt. Net als bij Ritual Fire eindigt ook Nameless Night filmisch, alsof na een moeilijke nacht toch nog het ochtendgloren doorbreekt.
Long Road Home heeft ook al die broeierige, zweterige vibe als stond de muziek op de soundtrack van From Dusk Till Dawn of Paris, Texas, met nog wat David Lynch erbij en de psychedelica van Fear And Loathing In Las Vegas.  City Of Dread heeft een intro met doom waarop wat geëxperimenteerd wordt en gaat daarna alle kanten uit. Een beetje een warrige track die niet het niveau haalt van de rest van het album.
The Murderous Sea, net als City Of Dread een herneming van de EP uit 2017, kan wel vlot overtuigen, met hier duidelijk de post-, drone- en sludge-elementen in de doom. Episch in opbouw, productie en lengte, al hadden ze deze track ook al na 10 van de 15 minuten kunnen afronden. Live zal die lang uitgesmeerde outro wel werken als afsluiter van de set, maar thuis is de verleiding groot om voor die laatste hap op de doorspoelknop te drukken.
De echt nieuwe tracks van Voidian kunnen nog het meest bekoren, al duiden die misschien  op een nieuwe richting die de band uitgaat. Desert-doom of stonderdoom zou dan een mooie omschrijving zijn van waar Voidian voor staat en in dat wereldje is nog heel wat leuks te beleven.