Airbag – A Day At The Beach

Een aankondiging van een nieuw album van het Noorse Airbag bezorgt me altijd een tinteling in de ruggegraat. Het is alweer vier jaar geleden dat het vorige album Disconnected uitkwam en gitarist Bjorn Riis bracht ondertussen het nodige werk uit. Er is binnen de gelederen van Airbag wel wat veranderd en uiteindelijk zijn Asle Tostrup, Bjorn Riis en Henrik Fossum overgebleven. Dat betekent misschien een aderlating in het spelen, maar lijkt totaal geen invloed te hebben op de muziek van Airbag. Het vijfde album is wederom geschreven in de beste progrocktraditie en is weer een absoluut meesterwerk waarin de band laat horen dat zij als geen ander een muzikale beleving te creëren. Ergens, zoals op de vorige albums, ietwat mistroostig van aard maar zo vol emotie dat je het bijna voelt. En bij iedere luisterbeurt besef ik dat A Day At The Beach zich laat beluisteren als een foto van de Noorse fjorden waarin prachtige pure schoongezichten je doen verbazen terwijl je weet dat in de details van het landschap kleine subtiele elementen zijn die de schoonheid doen versterken.
De eerste single Machines And Men waarmee het album ook opent heeft dat mistroostige, melancholische karakter. Het heldere en sterke stemgeluid van zanger Asle doorbreekt een beetje de atmosfeer op een zeer prettige manier. Duidelijk is wel op het album dat de elektronische muziek uit de jaren tachtig van de vorige eeuw een belangrijke invloed is geweest voor het album. Een elektronisch ritme dat uit de synthesizer wordt gebruikt geeft een extra accent. Waar Airbag vooral ook goed in is, is het opbouwen van spanning en kracht. En dan wel verdraaide subtiel wordt de kracht beheerst opgevoerd tot een progslotstuk. Een kwaliteit die ook in Megalomaniac is toegepast.
Airbag schuwt het echter niet om rust in te bedden in de composities en dan merk je onder meer  in Megalomaniac dat de zang van Asle en de gitaar van Bjorn genoeg kunnen zijn om de hemel te kunnen dragen. Bjorn Riis staat voor mij ook wel bekend als een gevoelsgitarist die met slechts enkele noten een heel verhaal kan vertellen. Dat laat hji zeker ook in A Day At The Beach Pt2 horen. Werkelijk fenominaal hoe Bjorn hier de gevoelige snaar weet te raken of zo’n manier dat ik David Gilmour vergeten ben.
Die ervaring krijg ik ook bij A Day At The Beach Pt 1, hoewel het daar niet specifiek de gitaar is die hiervoor zorgt, maar meer de repeterende en hypnotiserende pulse.
Met Into The Unknown is de Jaren tachtig invloed weer duidelijk aanwezig. Het intro klinkt daarmee wat luchtiger hoewel het tekstueel triest is en ook prominent aanwezig. De elektronische basis blijft daaronder als een perpetuum mobile doorgaan tot een ‘hartslagpulse’ het onderbreekt waarna Bjorn de laatste drie minuten het zonlicht doet verbleken met een solo.
Sunsets is de zesde compositie op het album waarin de melancholie wat meer naar de achtergrond is verdrongen, er wat meer tempo is ingebed in het geheel en waar de essentie van progmuziek duidelijk aanwezig is. Heerlijk vol wordt de muziekmuur om het stemgeluid van Asle opgebouwd. Er komen wat meer krachtige erupties naar voren en de synthesizer is wat prominenter naar voren gehaald.
Mijn review van Disconnected begon ik met de mededeling dat Perfectie bestaat. Is dat dat nog te overtreffen. Ik geloof het niet, maar met A Day At The Beach weet Airbag het toch te evenaren. Toch ouder geworden, lijkt de tijd stil te hebben gestaan zonder dat dit vervelend is. A Day At The Beach is weer een perfect staaltje van progmuziek en een bewijs dat deze Noorse band weet hoe ze kwaliteit moeten schrijven. Namelijk met hoofdletters.