Morse Portnoy George – Cov3r To Cov3r

Bij de rechtstreekse uitzendingen van NASCAR-races hoor je met enige regelmaat een zeer kenmerkende riff van een Tom Petty-song. En hoewel ik als muziekneuroot op zo’n moment altijd wil weten welk nummer het is, had ik het nog niet opgezocht. Dankzij Morse Portnoy George hoeft dat niet meer, want ze hebben die track gecoverd op Cov3r To Cov3r.
Morse Portnoy George staat voor Neal Morse, Mike Portnoy en Randy George, die gedrieën al op heel wat Neal Morse-soloalbums en Neal Morse Band-albums hebben gespeeld. Bij veel van die albums zijn op special editions allerlei covers te vinden. Daarnaast hebben Morse en Portnoy covers opgenomen met Transatlantic en met de Beatles-coverband Yellow Matter Custard. Je kunt wel zeggen dat ze iets met covers hebben, en dan vooral van nummers uit de jaren zeventig en tachtig.
Dat resulteerde al in Cover To Cover (uit 2005) en Cover 2 Cover (2012), waar vooral covers op stonden die al eerder op special editions van Neal Morse-soloalbums stonden. Dat was deze keer wat anders, omdat elk album de afgelopen jaren sowieso al een dubbelaar was en er dus eigenlijk geen ruimte meer was voor extraatjes. Op Cov3r To Cov3r staan daarom elf nieuwe tracks, maar het recept is verder weinig veranderd. Wederom is een flink deel van de tracks uit de prog(gy) hoek afkomstig en uit de jaren zeventig of tachtig, maar is er ook ruimte voor uitstapjes naar de pop. Uit de hardcore proghoek zijn het hier tracks van Yes (althans hun versie van de Richie Havens-track No Opportunity Necessary, No Experience Needed), Jethro Tull (Hymn 43) en King Crimson (One More Red Nightmare) maar die worden geflankeerd door covers van Bowie (Life On Mars), Gerry Rafferty (Baker Street), Ringo Starr (It Don’t Come Easy), Badfinger (Baby Blue), twéé tracks van Squeeze (Black Coffee In Bed en Tempted), Tom Petty (Runnin’ Down A Dream – ja, die was het) en Lenny Kravitz (Let Love Rule).
Het blijft altijd de vraag of je bij covers dicht bij het origineel moet blijven of dat je ze juist compleet omgooit. Morse, Portnoy en George blijven er doorgaans vrij dichtbij. Baker Street is bewust wat steviger aangezet, maar dat werkt voor mijn gevoel niet echt. Ook bij Tempted vind ik de subtiliteit van het origineel wel verdwenen. Daar staan heerlijke versies van Hymn 43, It Don’t Come Easy (gezongen door Portnoy) en Runnin’ Down A Dream tegenover. Je hoort aan alles dat ze hier vooral met songs in de weer zijn die ze zèlf heel bijzonder vinden. Het plezier spat er vanaf, ook als je de muzikale keuzes niet altijd even geslaagd vindt. Deze mannen zijn opgegroeid in een tijd waar het nog normaal was dat muziek als een ambacht werd gezien, in plaats van als een marketingoefening. Daarnaast zit een deel van de lol van een coversalbum ‘m in de pret van de herkenning en ook die is ruimschoots aanwezig.
Van de drie coversalbums vind ik de tweede nog steeds de beste, maar ook Cov3r To Cov3r zal ik geregeld afspelen. Dit zijn drie topmuzikanten die graag laten horen wie hun muzikale helden zijn en ook nog de kwaliteiten hebben om die tracks eer aan te doen. Mocht je de voorgaande twee albums nog niet hebben dan kun je ook gaan voor de Cover To Cover Anthology (Vol. 1-3), waarin voor een bescheiden meerprijs geremasterde versies van de vorige twee albums worden meegeleverd.