Stake – CC Centrum (Nazareth-België) 16/08/2020

In België zijn alle grote festivals verplaatst naar volgend jaar. In de plaats zijn er her en der openluchtshows voor een beperkt en zittend publiek. Popallure sloot zijn reeks concertavonden onder de kerktoren van Nazareth (na o.m. die met Equal Idiots, High Hi en Peuk) af met een wel heel luide avond. Stake en support Rhea, twee bands die al eens de grens met Nederland oversteken, beletten het hele dorp om – nu de hittegolf eindelijk voorbij was – eens vroeg te gaan slapen.

Rhea is kind aan huis bij Stubru, het Belgische equivalent van 3FM. Hun jongste single heet Under My Skin en die klimt al enkele weken vlot naar de top 10 de Afrekening, een populariteitspoll van de luisteraars. Rhea is een kruising van Mastodon met Royal Blood. Het is misschien geen ‘echte’ metal, maar ook metalfans weten deze band zeker te waarderen. Deze zomer spelen ze drie keer als support van Stake, ook al een band die behalve metalheads ook breeddenkende rockfans weet te bekoren.
 
 
Rhea ging er zondag helemaal voor. Een zittend publiek dat zich aan heel wat regeltjes moet houden lijkt zowat een contradictie voor een metalshow maar de bands en het publiek in Nazareth bewezen dat het kan. Rhea heeft met zanger Jorge en gitarist Guillaume twee aandachtsmagneten terwijl de andere bandleden er vooral voor zorgen dat er strak gespeeld wordt. De band heeft in de set heel wat plaats voor singles als Stuck In The Middle, Baby I’m Sorry, Silver Lines en If Only. Daarmee bouwen ze netjes op naar Under My Skin. Om ook de mensen mee te krijgen die Rhea nog niet kennen, brengt de band een metalversie van Jay-Z’s 99 Problems waar ze ook nog een stukje Bombtrack van Rage Against The Machine aan vastknopen.

Stake had dit jaar op Graspop en Alcatraz kunnen spelen, net als op een lange lijst festivals in het buitenland. Dat ze die plannen moesten bijsturen naar een handvol shows in zomerbars, laten ze niet aan het hart komen. Het enthousiasme druipt van elk van de bandleden en je merkt aan alles dat hun honger om live te spelen groot is. Zanger Brent zoekt regelmatig de rand van het podium op en bassist Jesse lijkt een aantal keren zo in extase dat je denkt dat hij gaat zweven.
 
Het eerste Stake-album Critical Method zit met minstens drie nummers in het begin van de set (Devolution, Catatonic Dreams, Doped Up Salvation en ik meen ook The Absolute Centre gehoord te hebben). Dat vullen ze in Nazareth aan met ouder werk (van toen de band nog Stake Number Eight heette) uit Kosmokoma (Return Of The Kolomon, Charades en Gravity Giants) en een herwerkte versie van Tearwalker (uit 2013). Er komen in het einde van de set heel wat nieuwe nummers langs, waarvan we jullie de werktitels zullen besparen, en die leren ons dat Stake de grenzen nog wat verder verlegt richting atmosferische postmetal, met nog steeds wel wat sludge, grunge, core en metal erbij. De fans reageren daar heel enthousiast op, dus het wordt voor Stake misschien stilaan tijd om het moment te grijpen en de studio in te duiken.