Irish Coffee – Heaven

De Belgische hardrockband Irish Coffee had begin de jaren ’70 een Europese radiohit met Masterpiece, mocht in tal van TV-shows aantreden (en speelde als support van o.m. Uriah Heep, Focus, Yes, Dr. Feelgood en Golden Earring. Ze bestonden amper vijf jaar, maar ze maakten best wat indruk. Hun oorspronkelijke vinyl haalt nog steeds duizelingwekkende prijzen bij verzamelaars.
Zanger William Souffreau speelde later in tal van bands, met eentje was hij nog support van Motörhead, en bracht ook puike solo-albums uit. Als band werd Irish Coffee al een paar keer gereanimeerd. Een concert voor de Duitse TV (Rockpalast) werd nog uitgebracht als album. Vorig jaar bracht Souffreau een nieuwe, inmiddels wel vierde bezetting bij elkaar met drie snarenplukkers die nog samen bij de garageband Ditch speelden en een nieuwe drummer. In die bezetting deden ze vorig jaar reeds een aantal mooie concerten, o.m. op het Golden Age Rock Fest in Luik (met o.m. Phil Campbell, Dee Snider, Foghat, …).
Dit jaar is er een nieuw album: Heaven. Deze hemel klinkt interessanter dan Woosh van hun generatiegenoten van Deep Purple. Puristen zullen misschien opmerken dat niet elke track het etiket ‘hardrock’ verdient, maar dat was in de begindagen van Irish Coffee ook al. Dus hoor je nu opnieuw wat classic rock, boogie, bluesrock en rhuthm & blues op Heaven. Openingstrack Do My Playing haalt hetzelfde niveau als Masterpiece en heeft een groovy hardrock-vibe en een knappe oldschool gitaarsolo. Souffreau is al een eind voorbij de 70 in levensjaren, maar meteen al in deze eerste track laat hij horen waarom hij ooit werd verkozen tot de beste hardrockzanger van België.
Lay Them Shotguns Down koppelt tijdloos relevante lyrics aan een dreigende intro die openbloeit naar een bijtende classic rock-stampede. Daarna komen de blues langs op Whole Lotta Rock To Roll en Doing Alright. Livin’ Aint Easy heeft een lekker tempo en een catchy riff als basis. Had zomaar een track van Status Quo kunnen zijn met zijn vrolijke en tijdloze classic rock. Someday baadt dan weer in de voodoo guitar style van Santana, terwijl Betty And Johnny niet zou misstaan op een album van Fleetwood Mac. Op Alderman en ook op Gonna Take It As It Comes (southern rock) kijkt Souffreau terug op zijn leven en tegelijk nog een beetje naar de toekomst.
Het echte goud zit – zoals wel vaker – helemaal in de staart van het album. Titeltrack Heaven lijkt muzikaal een ode aan Black Sabbath, met veel doom en gloom en  proto-heavy metal. In de lyrics speelt Souffreau dan ook nog met het idee dat wat voor de een de hemel is, voor een ander eerder de hel is. Pure klasse.
Na Woosh van Deep Purple hoorde je vaak dat bands uit de jaren ’70 misschien maar beter op hun oude hits blijven teren. Op Heaven toont William Souffreau met zijn Irish Coffee dat op muzikale relevantie geen vervaldatum staat.
https://www.facebook.com/IrishCoffee70/videos/653594005493213/?tn-str=k*F