The Pineapple Thief – Versions Of The Truth

Bruce Soord en Gavin Harrison hebben elkaar gevonden en hier is het bewijs dat de optelsom van delen wel eens uitzonderlijk hoog kan uitvallen. Met Dissolution wisten ze met The Pineapple Thief in 2018 al te overtuigen met een album dat de standaard van de progressieve rock omhoog tilde.
Het gouden duo besloot daarom samen een oesterkwekerij op te starten. Er werd een mooie serene voedingsbodem gecreëerd  en het geheel werd uitgezet. Daarna werden de oesters gevoed met melancholische klanken, diverse drumritmes en mantramelodieën. Wat uiteindelijk heeft geresulteerd in tien prachtige muzikale parels die ze op het album Versions Of The Truth wisten te persen. Tien parels die vanuit een meer persoonlijk perspectief van teksten zijn voorzien en de impact van de media op ons leven beschrijven waarbij er altijd diverse soorten van waarheid blijken te zijn.
Met het titelnummer The Versions Of Truth zet The Pineapple Thief meteen de toon. Het drumwerk van Gavin is uitzonderlijk neergezet op een subtiele manier en hij weet te imponeren zonder daarbij de aandacht naar zich toe te trekken. In het geheel zijn er kleine muzikale uitspattingen, maar het wordt al snel duidelijk dat dit album niet zozeer om de afzonderlijke composities gaat, maar in het geheel meer een beleving met zich meebrengt. Een beleving waarop je je als geduldige oesters rustig kan laten wiegen en dobberen. Het daaropvolgende Break It All gaat verder op de ingeslagen weg hoewel er hier een, prettige, onderhuidse spanning voelbaar is die zich graag laat temmen. Ook hier is het drumwerk van Gavin opvallend aanwezig. Iets dat ook in The Game aanwezig is. Hier is de spanning minder onderhuids, maar bouwt het zich subtiel en trefzeker op.
Binnen de stabiele basis die The Pineapple Thief neerzet zijn er kleine accenten. Zo is Demons gesierd met een licht oosters tintje en laat de band horen dat stilte zeker ook een belangrijk onderdeel kan zijn van het geheel. Dat is duidelijk te horen in de meer ingetogen composities zoals Too Many Voices, Driving Like Maniacs of Out Of Line waarvoor vooral het fragiele stemgeluid van Bruce Soord breekbaar en helder naar voren komt. De heerlijke gitaarsolo complementeert dan het geheel. Ook Stop Makiing Sense valt binnen het ingetogen karakter op het album. De muzikale ondersteuning is minimaal maar uiterst doeltreffend en mijn gevoel brengt met naar het geluid van David Sylvian.
Daar tegenover kan Leave Me Be gezien worden als een stuk toegankelijke progrock met een sterke flow erin. Binnen dat toegankelijke karakter varieert The Pineapple Thief in ritmes en wordt er gebruik gemaakt van een prettige gitaarmelodie. En Our Mire is nog krachtiger neergezet zonder het gevoel te verliezen. Heerlijk hoe het basgeluid hier geregeld in de schijnwerper wordt gezet. Our Mire is lekker pittig en geeft het album net dat pepertje dat de smaak van het album versterkt.
Met Versions Of The Truth legt The Pineapple Thief de lat voor zichzelf wederom hoog en biedt de liefhebber een muzikaal smaakpallet dat beleefd en gevoeld moet worden. Een album dat je hypnotiseert en liefde, kracht en melancholie uitstraalt.