The Advent Equation – Remnants of Oblivion

Acht jaar lang hebben wij er op moeten wachten. De opvolger van het debuut uit 2012 dat hele hoge ogen gooide bij menig rescencent destijds. Maar eindelijk is het bijna zover. Op 4 december dit jaar zal het album Remnants of Oblivion het daglicht zien.
The Advent Equation is een band uit Mexico. Het zeer drukbevolkte Monterey in het noordoosten om precies te zijn. In dit geval laat ik geen details onbesproken want dat doen de heren zelf ook niet als het om de muziek gaat. In 2006 zijn vijf vrienden samen begonnen muziek te maken onder de naam Advent. Hiermee verwijzend naar hun grote helden van Opeth. 6 jaar lang bestierden ze diverse podiums in eigen land met hun (cover)band. In 2008 is er een ep uitgebracht genaamd Sounds from Within. Toen in 2012 keyboardspeler Esau G. Santos plaats maakte voor Esau Garcia werd meteen de bandnaam omgedoopt tot The Advent Equation. Nog steeds met de eerdergenoemde verwijzing. Na het lezen van dit intro zul je waarschijnlijk denken dat we hier te maken hebben met weer een nieuwe Opeth cloon. Maar geloof me niets is minder waar.
Limitless time Reflections was het album waar de band in 2012 furore mee maakte. De zeer progressieve technische metal knalde loeihard en fel door de speakers en behaalde hiermee geweldige mooie reviews mee binnen. Dream Theater meets Meshuggah, en alles daartussenin. En ik hoor echt helemaal nergens ook maar een enkele riff dat lijkt op iets van de hand van Akerfeldt.
We zijn nu acht jaar verder en dus ook acht jaar ouder. Acht jaar de tijd om te groeien. En is dit het geval?
Zodra de sleutel is omgedraaid word ik omvergeblazen door opener Ignition. Ruim 3 minuten gaat het van links naar rechts en geven de mannen een instrumentaal visitekaartje af aan de nieuwe luisteraars.  Zanger/bassist Margil H. Vallejo neemt de cleane vocalen op zich vanaf het tweede act Patterns of Spiraling Reality. Een pompende Hammondsound ondersteunt het geheel. Technisch zit dit erg goed in elkaar. Tevens hoor ik ook nergens ook maar iets van een accent dat gefundeerd is op een Spaanse tongval. Heel erg prettig om naar te luisteren. Ik ben zelf heel kritisch op de kwaliteit van zangers. Hoe vaak is geweldige muziek niet verstiert door een slechte zanger. In dit geval hoef je daar dus niet bang voor te zijn. De grunts van zanger/gitarist Daniel Cordoba sluiten prima aan bij het geheel. In tegenstelling tot het vorige album is er veel meer ruimte voor melodie in mijn ogen. Het is allemaal wat meer gebalanceerd in uitgewerkt. Dit zeer gevarieerde album kabbelt en knalt door mijn woonkamer in 7 nummers naar een climax met de afsluiter The Creation Part II Thanatos van bijna 8,5 minuten. En met het volume op een flinke stand. Dit is een regelrecht hoogstandje waar eenieder die liefhebber is van dit genre heel erg blij van zal worden. Keys, gitaarsolo’s, cleane zang, grunts en pompende drums. En dit in een goede uitgebalanceerde studiomix. Ik ken albums van menig grote act die niet zo goed klinken. Op het randje nog in mijn top 10 albums van het jaar denk ik. Terugkomend op een link met Opeth. Die is er eigenlijk stiekem toch wel. De coverart is van de hand van niemand minder dan Travis Smith. En wil hij zijn naam ergens aan verbinden moet het wel van een goede kwaliteit zijn. Dit onderstreept mijn mening dat dit een band is die we in de gaten moeten houden. Ik hoop dat we geen acht jaar meer hoeven te wachten…