Het gebeurt zelden dat een debuutalbum zo vlot overtuigt als Symphony Of Dawn van de Belgische band Worlds Beyond. Vooral als je weet dat het voor de meeste bandleden hun eerste band en studio-ervaring is en sommigen tot voor kort niets met (symfonische) metal hadden. De maturiteit en complexiteit zijn verrassend en voor een genre waarvan je denkt dat je alles al wel hebt gezien (of gehoord) levert dit zestal een album af dat dit genre hier weer wat adem geeft.
De symfonische aspecten zijn fenomenaal goed en rijkelijk aanwezig. Als je het interview met de band erop naleest begrijp je ook waarom: dit zijn geen ‘metalheads’ die klassieke arrangementen en instrumenten verkennen, maar net omgekeerd. Bovendien weet deze band perfect wat ze willen. Je hoort waar ze de inspiratie gevonden hebben en toch brengen ze geen doorslagjes van pakweg Nightwish of de oude Within Temptation. Met die krachtige, heldere sopraanstem van zangeres Valerie zitten ze overigens heel dicht op de hielen van Nightwish in de Tarja-periode. Therion was een andere naam die vaak in me opkwam als referentie, terwijl de bijna cinematografische intro’s en sfeerstukken doen denken aan Cathubodua. Het is catchy, meeslepend, met veel power en ingenieus in songopbouw. Het is alles wat je van symfonische metal wil verwachten.
Dit album toont ook dat het voor een band een verschil maakt dat je een violist of pianist in de band hebt en dat je die instrumenten niet uit een laptop moet toveren. Tegelijk zat er wat dat betreft nog meer in: de solo’s blijven bv. voorbehouden voor de elektrische gitaar, terwijl dat ook perfect kan voor de viool of met die twee tegen elkaar op. De piano krijgt dan wel een mooie hoofdrol op de ghost track aan het einde van het album. Zo zijn er nog wel een paar kleine werkpuntjes, maar daarvoor moet je de tracks van dit debuut toch al onder de microscoop leggen. Of misschien is er toch één die niet te negeren is: het ontbreken van een refrein dat je meteen kan meezingen en dat de tracks daardoor meer een eigen gezicht zou geven. Op Ice King en Edge Of Faith doen ze dat perfect, terwijl je je bij andere nummers afvraagt waar die nou precies over zouden gaan. Een beetje liefhebber van het genre zal zich daar niet erg aan storen.
De beste tracks zijn Winterstorm en Edge Of Faith.
Eindconclusie: Symphony Of Dawn is een dijk van een debuut.