Terugblik van Ron Schoonwater op 2020

Wat een bizar jaar. Een pandemie. Mensen verloren die mij en anderen dierbaar zijn. Een anderhalf meter samenleving die bijna als ‘normaal’ werd bestempeld. In Nederland levert alles wat er gedaan en besloten wordt discussie op. Soms interessant en terecht. Aan de andere kant erg vermoeiend. Niets lijkt goed en niemand heeft gelijk. Net alsof het om gelijk krijgen gaat. Aan de ene kant zien we een maatschappij die meer voor elkaar over heeft, maar helaas zie je aan de andere kant ook dat er mensen zijn die niets voor een ander over lijken te hebben. We kunnen schijnbaar niet meer omgaan met tegenslag en kunnen nog maar moeilijk denken aan een ander. Het is eerder wij versus zij. Ik versus die ander.
 
Wat betreft muziek was het natuurlijk vooral live een heel diep dal. Het enige concert dat ik dit jaar gezien heb was die van King Dude in Utrecht. Net nog op de valreep. Toen konden er nog grapjes gemaakt worden over Corona en al dat angstige gedoe. Achteraf gezien is het erg apart dat we er in maart nog zo om konden lachen.
 
De muziekwereld is de afgelopen jaren sterk afhankelijk geworden van live shows en, vooral, merchandise. We streamen tegenwoordig wat af met z’n allen en inmiddels weten we hoe weinig artiesten daarvoor krijgen. Artiesten zijn dus meer en meer afhankelijk van andere inkomstenbronnen. Mijn bijdrage dit jaar is een overdaad aan bestelde band t-shirts. Het liefst bij de band zelf gekocht (in de hoop dat dan ook het geld goed terecht komt). Het compenseert ook een heel klein beetje mijn gemis aan concerten. Vooral aan het begin van de crisis staarde ik nog verdwaasd naar mijn agenda wanneer ik weer een gemist concert zag. Ik had zoveel mooie bands op mijn lijstje. Helaas… Laten we hopen op de tweede helft van 2021. Hoewel we hier in Nederland inmiddels traditiegetrouw tijdens deze pandemie achteraan lopen met vaccineren. Voor een ieder die in de evenementen sector werkt (van concertzalen tot aan leveranciers) hoop ik dat komend jaar eindelijk de start kan zijn van herstel.
 
Gelukkig zaten de artiesten niet stil dit jaar. Er kwam veel muziek uit en het moet gezegd dat er weer de nodige pareltjes tussen zitten. Mijn geluk kan niet op. Om een traditie voort te zetten van de laatste jaren. Tenhi heeft weer aangekondigd bijna klaar te zijn met de mastering, etc. In 2021 komen ze weer terug in mijn lijst. Misschien met een plaat, maar ik verwacht er inmiddels helemaal niets meer van.
De platen die dit jaar indruk hebben gemaakt zijn de volgende (klik op de titel voor de hele review):
 
Katatonia – City Burials
City Burials is het meest complete album van Katatonia tot nu toe. Dat is een KUNST (ja, met hoofdletters) op zich, want de kwaliteit is de laatste jaren al extreem hoog.
 
Puscifer – Excistential Reckoning
Voor fans van meer experimenteel en elektronische alternatieve muziek is het een absolute aanrader. Wel de tijd nemen om het album te doorgronden.
 
Forndom– Faþir
De muziek is een ode aan de cyclus van leven en de natuur. We worden geboren, we leven en leren en gaan dood. Daarna start een nieuwe cyclus. Belangrijkste instrumenten zijn strijkers en drums. De zang klinkt heidens sacraal.
 
Ulver – Flowers Of Evil
Flowers Of Evil verschilt wat betreft invloeden niet heel veel van zijn voorganger. Ulver weet echter de muziek op onderdelen te perfectioneren. Het grootste verschil is dat Flowers Of Evil nog meer draait om de finesses in het liedje.
 
Ane Brun – After The Great Storm/ How Beauty Holds The Hand Of Sorrow 
After The Great Storm is duidelijk een intiem album. Ane Brun heeft er duidelijk lang en goed over nagedacht. Dat is goed te horen, want het resultaat mag er wezen. De muziek is perfect uitgebalanceerd en zit sterk in elkaar. Het levert momenten van ongekende schoonheid op.
 
Ingetogen, prachtig, sfeervol, sterk, breekbaar, maar ook erg krachtig. Enkele woorden die passen bij How Beauty Holds The Hand Of Sorrow. In alles blijkt dat How Beauty Holds The Hand Of Sorrow, net als After The Great Storm, een persoonlijke plaat is. Met aandacht gemaakt en door de persoonlijke touch misschien wel het beste wat Ane Brun tot nu toe heeft uitgebracht.
 
Goethes Erben – Flüchtige Küsse
De kunst van Flüchtige Küsse is dat er zoveel verschillende stemmingswisselingen inzitten. Het trio weet zelfs woedend te klinken op Ich Bin Der Zorn. Aan de andere kant klinkt het ook net zo makkelijk breekbaar, zoals op Seelenschatten. Alles bij elkaar is Flüchtige Küsse ondanks die afwisseling toch duidelijk een geheel. Eigenzinnig en veelzijdig. Vluchtige kusjes hebben nog nooit zo muzikaal, maar ook diepgaand geklonken.
 
Corde Oblique – The Moon Is A Dry Bone
Riccardo Prencipe’s Corde Oblique laat ook deze keer horen dat hun muziek moeilijk te omschrijven is. The Moon Is A Dry Bone laat verschillende invloeden horen, denk aan klassiek, folk, rock, pop, wereldmuziek en meer. Wat constant centraal staat is vakmanschap. In het schrijven van liedjes en de vakkundige uitvoering daarvan.
 
Orplid – Deus Vult
De statige neofolk met bombastische darkambient van het Duitse Orplid maakt veel indruk. De opbouw van de plaat en eigenlijk van alle nummers afzonderlijk is stemmig en sfeervol. De zang is meestal diep, donker en tragisch. Het levert een mooie, maar stemmige plaat op.
 
Rome – The Lone Furrow
De basis is nog steeds darkfolk maar Rome weet dat genre al jaren te ontstijgen door van meer invloeden gebruik te maken. The Lone Furrow is mogelijk het meest diverse album van deze band.
 
Empathy Test – Monsters
Prima nummers die uitgevoerd met drums, keyboard en zang een eigen, maar ook herkenbaar gezicht hebben. De grootste kracht van deze twee heren en een dame is het schrijven van goede liedjes.
 
Agnes Obel – Myopia
Muzikaal gezien ontwikkeld Agnes Obel zich verder op het in 2016 gekozen pad met Citizen Of Glass. Het gebeurt met zoveel klasse en vernuft dat dit (nu al) weer een van de muzikale pareltjes van dit jaar is.
 
Autumn Tears – The Air Below The Water
The Air Below Water is gebracht door een compleet klassiek ensemble, maar bezit ook wereldmuziekinstrumenten als duduk, kamancheh en basuri. Het gevoel van de plaat keert terug naar de jaren negentig waarin niet alleen Autumn Tears furore maakte, maar ook bands als Unto Ashes, Arcana, Caprice en Dark Sanctuary.
 
Deleyaman – Sentinel
De kracht van Deleyaman zit in de ingetogenheid, de rust die de muziek teweeg brengt. De Frans/ Armeense band balanceert uitgekiend op het snijvlak van singer/songwriter, wereldmuziek en de eigen interpretatie van Franse chansons (zoals op Keep The Light). Met dank aan muziekinstrumenten als duduk, viool, piano, bouzouki en klavecimbal krijgt de muziek een eigen kleur.
 
Lunatic Soul – Through Shaded Woods
Het zevende album van Lunatic Soul ligt in het verlengde van het overige werk in die zin dat de composities enorm aanspreken en als een hypnosessie ervaren kan worden. De folkloristische inslag is mooi geproportioneerd en Mariusz Duda laat ook hier horen dat hij uitstekend weet hoe hij muziek kan schrijven die aanspreekt. (tekst: Maurice van der Zalm)
 
Myrkur – Folkesange
Met Folkesange neemt ze afstand van de black metal en wordt deze ingeruild voor traditionele folk, waarbij oude en nieuwe liederen worden gecombineerd met een subliem resonerend effect. Verhalen die van generatie op generatie overgaan, Myrkur geeft ze een eigen muzikale draai. (tekst: Edwin Knip)