Angelus Apatrida – Angelus Apatrida

Het Spaanse Angelus Apatrida bestaat twintig jaar en heeft sinds het debuut Evil Unleashed in 2006 laten horen dat de Middellandse Zeethrash springlevend is. De band had 2020 willen gebruiken om de 20^ste verjaardag te vieren, maar ook zij zagen zich genoodzaakt om thuis te blijven. Ze hebben van de nood een deugd gemaakt want de geplande EP is door wilde creatieve jamsessies uitgegroeid tot een heus nieuw studioalbum.
Het album dat eenvoudig Angelus Apatrida is gedoopt kan zeker de vaste fans bekoren, maar het zou me ook niets verbazen wanneer er een boel nieuwe fans bijkomen. Van begin tot eind is het namelijk vette strakke thrashmetal dat je voorgeschoteld krijgt. Volgens de band hebben ze hun ‘tuning’ wat aangepast, waardoor het geheel meer power heeft gekregen.
En wanneer ik het over thrashmetal heb, bedoel ik thrashmetal in alle facetten van het genre. Links- en rechtsom krijg je riffs naar je oren waar je u tegen zegt en mede door het variabele stemgeluid van Guillermo Izquierdo ligt het geluid niet ver van Metallica of Kreator. Dat komt bijvoorbeeld sterk voor in de opener Indoctrinate dat sterk tegen de hardcore aanschuurt en een dikke groove in zich heeft of composities zoals Through The Glass en Empire Of Shame. Daarbij speelt de band geregeld met het tempo en ritme wat het geheel heel interessant houdt.
Die genoemde groovemodus staat ook op volle kracht in Disposable Liberty. Vet en kruipend zetten Guillermo en gitarist David G. Álvarez hun riffs neer. En die riffs zijn veelal de basis van lekkere compsosities. Composities die daarnaast gedomineerd worden door drummer Victor Valera. In Bleed The Crown weet hij de snelheid goed op te schroeven en is een stuwende factor in het thrashgeluid van Angelus Apatrida. En ben je met Bleed The Crown al moegebeukt door het ritme, dan gaat de band in The Age Of Disinformation nog eens even een tandje harder en sneller. Een thrashcompositie pur sang met vertrouwde riffs, een opzwepende ritmesectie en een schelle gitaarsolo. En met Rise Or Fall wordt duidelijk dat je niet hoeft te verwachten dat er een moment vertraagd gaat worden (of het moet functioneel in de melodie passen).
Waar de nadruk voornamelijk op de thrashelementen liggen, is het prachtig om het basspel van José J. Izquierdo prominent te horen in Childhood’s End. Wederom een snelle uptempo compositie waarin aardige ‘hooks’ zijn verwerkt en zoals beschreven een moment baspartij sterk naar voren komt. Ook in het slotoffensief bij We Stand Alone krijgen drum en bas de eer of de compositie af te sluiten. Een compositie die menige raakvlakken kent met het oude geluid van Anthrax.
Zoals al gezegd word je van begin tot eind ondergedompeld in de vijver van de thrashmetal. Toepasselijker kan het daarom met de afsluiter Into The Well niet worden. Een sterke compositie die het vertrouwde geluid voortzet en een waardig album afsluit.
Met Hidden Evolution wist ik dat Angelus Apatrida een waardige speler was en is in het thrashgenre. Ergens ben ik ze misgelopen met Cabaret de la Guillotine. Met dit huzarenstukje dat doodleuk de naam Angelus Apatrida meekreeg, zijn we weer helemaal in het vizier.