Morphium – The Fall

De vijf heren uit Spanje die zichzelf in 2005 hebben verenigd in Morphium hebben al wat handjes op elkaar gekregen in het thuisland. Met The Fall zijn ze bij het vierde album beland waarvan de laatste The Blackout uit 2016 dateert. Dat de band wel een aardig metalpotje kan breken blijkt uit het feit dat ze reeds op het podium hebben gestaan met Anthrax,  Motörhead, Suicidal Tendencies en In Flames. Eind maart gaan ze hun territorium verder uitbreiden met het album The Fall.
Een album dat je kunt zien als dé spin in het web waarbij ze langs ragfijne draden allerlei metalelementen naar het centrum toetrekken. En dat doen ze met verve, want hoewel veel invloeden te herleiden zijn, weet Morphium alles goed te mixen en te combineren tot een krachtig eigen geluid.
Dance Of Flies trapt hierbij het album in stijl af. Een mooie opwarmer waarin melodie en krachtige stukken elkaar goed afwisselen en elkaar juist versterken in hun diversiteit. De clean vocals leken mij eerst nog niet overtuigend, maar juist tegen de kwaaie grunts past dit uitstekend en laat zanger Alex Bace horen dat hij weet hoe hij zijn strottehoofd optimaal kan gebruiken. De band deinst er ook zeker niet voor terug in Dance Of Flies om er zelfs een dansbaar ritme in te gooien.
Daarna wordt in The Truth en Everybody Is Dead In This House duidelijk dat KoRn een degelijke invloed is voor de band. Het geheel heeft een dikke groove en weet ook hier weer dat aanstekelijke ritme in te zetten om de melodie kracht bij te zetten. Door te wisselen in intensiteit word je ook nog eens goed getriggerd. Parasite heeft enerzijds ook die vette groove en de eerder genoemde elementen, maar onderscheidt zich hier meer door de enorme geluidsmuur die door de gitaristen James Lamb en Javi Delgado wordt opgetrokken. Bassist Sergi Rivera en drummer Sebas Limongi maken daar weer gebruik van door de geoliede machine verder in te vetten.

Burn My Skin is met zijn toegankelijke karakter even een rustpuntje. De compositie wordt netjes opgebouwd waardoor het rustige stuk meer cachet krijgt. Van KoRn wordt er via het midden met succes een draad gesponnen naar de popmetal van Five Finger Death Punch. Om daarna in Insorcism weer flink uit de startblokken te vertrekken. Groovend, gruntend en genadeloos pompend wordt de bodem bouwklaar gemaakt voor de grunts die goed neergezet zijn en zouden kunnen passen bij Trivium of Amorphis. Ik ben ondertussen wel overtuigd van de kwaliteiten van Alex Bace terwijl dan Blacksoul nog moet starten. Mocht Disturbed nog een keer een zanger nodig hebben (of een cover zoeken voor hun optredens) zouden ze zo Blacksoul of My Apocalypse kunnen gebruiken.
En dan is het in Something Dead Inside tijd voor de ritmesectie om een dikke stempel te drukken op het geluid van de band. Het drumpatroon is lekker en geeft de compositie net even iets extra’s want het klinkt allemaal heel lekker, maar is niet heel hoogstaand.
Naar het einde van het album toe wordt Tired ingebed tussen het instrumentale Past en The Fall met de nodige samples. Of het door deze kleine composities komt, weet ik niet, maar het venijn zit met Tired zeker in de staart. En ik ben zeker nog niet moe geluisterd wanneer Tired wordt ingezet. Het heeft een goed zwaar karakter en de groovende riff overtuigt helemaal. Hier wordt vanuit de Spaanse costa’s een goede nu-metalcompositie neergezet waarin er flink wordt geknipoogd naar Disturbed, KoRn en Slipknot. Zeker één van mijn favorieten op het album.
En zo levert Morphium met verve een heerlijk album af dat een plaats kan krijgen binnen het nu-metalgenre. De variëteit en melodie zorgen ervoor dat het hele album, op de kleine instrumentale composities aan het eind na, zeker overtuigen. Morphium weet hier binnen de lijnen een dikke groove neer te zetten en daar word je toch altijd alleen maar blij van.