Ledfoot – Black Valley

Veel acts hebben releases uitgesteld in de coronatijd. Zo niet Ledfoot. Black Valley is zijn derde release in net iets meer dan een jaar tijd, na zijn soloalbum White Crow en zijn samenwerking met poprocker Ronni Le Tekrø.
Tim Scott McConnell, a.k.a. Ledfoot, heeft een hele eigen stijl. Gothic Blues noemt ‘ie het zelf, je zou het ook blues noir of alternatieve akoestische blues kunnen noemen. Vaak alleen fingerpicking op zijn twaalfsnarige gitaar – met of zonder slide -, een prima stem, en een tikkie sombere teksten en zanglijnen. En iedere keer weer tot in de puntjes afgewerkt.
Soms dubbelt hij de zang, zoals in de opener Black Valley, waarin hij ook wat hoger zingt dan we van hem gewend zijn. Soms zelfs koortjes, zoals in Poor Man’s Lullaby. Er zit een paar keer wat percussie bij, soms alleen in de vorm van handclaps. En soms zit er ergens zo’n gitaarloopje in dat compleet betovert, zoals in Angel Town. Ledfoot is een uitstekende gitarist, maar stelt dat helemaal in dienst van het liedje. Door subtiele variaties blijft het muzikaal spannend en zijn hypnotiserende stijl van zingen doet de rest.
Ledfoot heeft een eigen niche uitgebeiteld en dat is sowieso razend knap. “Het gevoel voor melodie van deltablues, de somberheid van grotestadsblues en de warmte van een intieme performance ineen, modern en ouderwets tegelijk”, schreef ik de vorige keer. Ik heb nog geen betere beschrijving kunnen bedenken. Ook Black Valley is weer een heerlijke plaat.

Ledfoot website