Poverty's No Crime – A Secret To Hide

A Secret to Hide is alweer het achtste studio album van progressieve metal band Poverty’s No Crime. Als groot liefhebber van zowel progressieve rock en progressieve metal ontdek ik graag nieuwe bands binnen dat genre, ik had eerlijk gezegd nog niet van deze band gehoord ondanks dat ze al bijna dertig jaar bestaan. Het voorgaande album, Spiral of Fear, dat uitkwam in 2016, was succesvol en werd gevolgd door een tour met Psychotic Waltz. Daarna kreeg de band de smaak weer te pakken en doken ze meteen de studio in om aan dit nieuwe album te werken. Het duurde ruim vijf jaar voordat dit album af was, wat laat zien dat de band echt moeite in hun werk steekt en albums willen uitbrengen waar ze trots op kunnen zijn.
Dat ze kwaliteit boven kwantiteit willen is goed te horen op dit album. Vanaf de eerste akkoorden op albumopener Supernatural is dit al een prettig album om naar te luisteren. De instrumentalen vallen vooral op en zijn erg strak. De vocalen zijn ook prettig om naar te luisteren, al zijn het niet de standaard progressive metal vocalen die ik gewend ben. Daarnaast wordt ook nog bewezen dat deze band allesbehalve eenzijdig is. Het tweede nummer Hollow Phrases heeft een lekker ritme, wat door heel het nummer klinkt. Ondanks dat die twee nummers net wat anders klinken, begin je al meteen door te hebben wat de signature sound van Poverty’s No Crime inhoudt. Het album vormt namelijk een mooi geheel.
Zo blijkt uit het derde nummer, Flesh and Bone, dat de band een groep getalenteerde muzikanten is die weten hoe ze goed op elkaar af kunnen stemmen. Vooral het keyboardspel van Jörg Springub en het gitaarspel van Marco Ahrens vallen erg op. Ze vullen elkaar erg goed aan. Grey to Green en Within the Veil passen pefect in het midden van het album. Het zijn niet alleen goed geschreven nummers, maar staan eigenlijk ook in de perfecte volgorde. Op beide nummers vond ik de vocalen het sterkst van heel het album en de nummers worden gevolgd door een ‘’harder’’ nummer. The Great Escape is precies het soort geluid dat ik van een progressieve metal album zou verwachten. Ik denk dat het daarom ook mijn favoriete nummer op het album is. Waar bij de vorige twee nummers de vocalen erg sterk waren, is dit weer een nummer waar het instrumentale gedeelte weer centraal staat, waar ik erg van houd. Dat zorgt voor een fijne afwisseling.
De intro van Schizophrenic zou zo thuishoren op de soundtrack van een horrorfilm, al is de intro maar van korte duur. Het nummer wordt al snel redelijk melodisch met strakke riffs. Qua vocalen ben ik ook erg over dit nummer te spreken. Het klinkt op sommige momenten bijna als doommetal. Tot slot het laatste (en tevens langste) nummer op het album, In the Shade. Dit nummer deed me een beetje aan het eerste nummer op het album denken, wat het een goede album afsluiter maakt. Het lijkt alsof de band daarmee de cirkel rond wilde maken.
Ondanks dat ik nog niet bekend was met Poverty’s No Crime, heb ik enorm genoten van dit album. Het is een album wat allesbehalve eenzijdig is, maar toch een geheel vormt met getalenteerde muzikanten die weten waar ze mee bezig zijn. Op 30 april zal dit album op zowel LP als CD verschijnen via Metalville.