Ol Drake (Evile): "Het enige wat werkte, is wat het nu geworden is"

Na een afwezigheid van acht jaar is de populaire thrash band Evile terug met het album Hell Unleashed. Voormalig gitarist Ol Drake wisselde van plek met zijn vertrekkende broer, Matt Drake. Ik had de gelegenheid Ol wat vragen te stellen over deze opvolging, het nieuwe album en zijn belangrijkste invloeden.
STUIVERTJE WISSELEN
Ol Drake verliet de band in 2013. Hij besloot echter onlangs terug te keren, in eerste instantie als leadgitarist. Hij kon het live spelen nu eenmaal niet missen. Het besef dat spelen in een metal band gezien moet worden als hobby, en dat je het alleen het als je beroep kan zien wanneer je één van de echte grote bands bent, gaf hem de mindset om terug te kunnen keren. Toen echter zijn broer, zanger/gitarist Matt Drake niet meer kwam repeteren veranderde zijn rol. Matt kon zijn werk, gezin en gezondheid niet meer combineren met de band.
In eerste instantie dacht men erover om een andere vocalist te nemen na het vertrek van Matt. Echter, hoe langer ze er over nadachten beseften ze dat dat wellicht niet de juiste route was. “Het vertrek van een zanger is nogal wat. Het is dus beter om een bekend gezicht als vocalist te hebben, zodat dat voor het bliek makkelijker te accepteren is. Zo is er minder tegenstand.”
HET NIEUWE GELUID
Met het toetreden van Ol is het geluid van de band ook wat veranderd. Waar het geluid vroeger vooral schatplichtig leek te zijn aan Metallica horen we nu meer Slayer terug. Dat bleek een bewuste beslissing, niet alleen vanwege het feit dat Ol de vocalen voor zijn rekening ging nemen. “Omdat we acht jaar afwezig zijn geweest wilden we dat de muziek je meteen bij de kladden pakt. Dus geen progressieve elementen, maar gewoon rechtdoorzee riffs. De vocalen hebben we op verschillende manieren geprobeerd te brengen. Van melodisch tot een Slayer geluid. Het enige wat werkte, is wat het nu geworden is.”
Hoewel Ol eerder achtergrond vocalen verzorgde voor de band, was hij nooit eerder lead vocalist. Dat ging ook niet zomaar zonder slag of stoot. “Ik kon wel zingen, maar wist niet hoe ik dat kon doen zonder dat het pijn deed. Bij de demo-opnamen proefde ik bloed en deed mijn stem pijn. Ik besefte dus dat ik moest leren mijn stem te gebruiken.”
Twee weken lang trokken de mannen zich terug in de studio van Andy Sneap in Derbyshire voor de opnames van Hell Unleashed. Vanwege de lockdown was het makkelijk de tijd te reserveren. Omdat men lang had gewacht op de vocalen van Matt die uiteindelijk niet kwamen, kenden ze de muziek op hun duimpje. Als gevolg gingen de opnames lekker vlot. En dus, ondanks het ontbreken van mogelijkheden het album live te promoten werd ervoor gekozen het ook uit te brengen. “Het laatste album was ook gewoon te lang geleden om het nog langer uit te stellen”.
THRASH INVLOEDEN
Thrash is intussen zo’n geijkt genre dat het niet meevalt nog vernieuwend bezig te zijn. Bovendien kun je je afvragen of het jongere publiek er nog op zit te wachten. Ol denkt er het zijne van, “Ik zie geen leeftijdsgrens voor onze muziek. Mensen komen gewoon met hun kinderen van een jaar of tien naar onze shows. Wat betreft het genre, we schrijven muziek voor ons zelf. We zijn niet zo bezig met vernieuwing of iets dergelijks. Als wij het leuk vinden, vinden we het goed. We hebben het geluk dat blijkbaar veel andere mensen het ook leuk vinden.”
Ook hij kreeg muziek mee via zijn opvoeding. Zijn ouders waren fans van Led Zeppelin, Jimi Hendrix en vooral Queen. In de auto werd niets anders gedraaid. Toen zijn oudere broer Matt hem Metallica liet horen was dat in eerste instantie een stapje te ver. Hij begreep niet wat hij aan moest met die luide muziek en rauwe vocalen. Na verloop van tijd viel echter het kwartje. Zo ontdekte hij na Metallica bands als Annihilator, Sepultura en de death metal van Obituary, Deicide en Cannibal Corpse. Die liefde voor death metal verwerkt hij duidelijk op het nieuwe album.
Als hij zijn eigen gitaargeluid zou moeten omschrijven zou hij het een mix van de invloeden van Metallica’s James Hetfield en Kirk Hammett noemen, samen met Jeff Waters van Annihilator. Met die invloeden heeft hij zichzelf gitaar leren spelen met het huidige geluid als resultaat. Voor gitaristen in de dop heeft hij nog wel een advies, “Boeken en gitaartabs zijn leuk om mee te beginnen. Maar uiteindelijk moet je, als je wat comfortabeler bent met je gitaar, nummers leren spelen op het oor. Speel als jezelf. Er zijn al genoeg kopieën van gitaristen. En als je er even geen plezier meer in hebt kun je het beste even stoppen. Ga even muziek luisteren en keer dan weer terug naar je gitaar. Zorg dat je er lol in blijft hebben, dat is het belangrijkste.”
Zelf vond hij de communicatie tussen de linker- en rechterhand de grootste hindernis bij het leren spelen. Veel van zijn stijl is daarom linkshandig met veel legato.
Tegenwoordig speelt hij op een Carillon Flying V die voor hem is vervaardigt. Lachend licht hij toe, “Het mooie van die gitaar is, dat ik ontdekte dat ik een betere gitarist ben dan ik dacht. De vorige gitaar bleek gewoon niet goed.”
De toekomst is onzeker voor de band, zoals voor velen. Ol snapt dat er niets anders op zit dan gewoon af te wachten. “Elke dag is het wachten op een e-mail waarin staat dat een show wel of niet door zal gaan. In ieder geval hopen we jullie te zien bij een paar Europese shows volgend jaar, onder anderen op Bloodstock.”